Κλείνω τα μάτια μου στην λάμψη των δικών σου, γιατί τρομάζω, που μπορώ να διαβάσω μέσα τους, όσα γράφει η καρδιά σου. Όσα δηλώνει ευθαρσώς κι όσα φωνάζει δυνατά κι αδιάντροπα, όλα στα μάτια σου που σαν καθρέφτης εμένα αντικατοπτρίζουν.
Κλείνω τα αυτιά μου στον ήχο της φωνής σου, γιατί τρομάζω σε εκείνο το ταξίδι, που μου περιγράφουν τα λόγια σου και σε μια υπόσχεση – όχι αιώνια και παντοτινή – που μοιάζει με όνειρο, σαν να ήξερες τι θέλω απεγνωσμένα να μου πεις. Ένα τραγούδι θυμίζουν που τόσο με ενθουσίαζε πάντα. Και έχω μια διάθεση να με στριφογυρίσεις μέσα στα χέρια σου στο ρυθμό της μελωδίας, να με  χορέψεις, να με γλεντήσεις.

Σφίγγω τα χείλη, τα σφαλίζω, κλείνω το στόμα, γιατί τρομάζω στο φιλί σου, που με παρέσυρε ξανά σε σκοτεινές αβύσσους και έφερε ρίγη στο κορμί μου, με την ανάσα σου απ’ το τσιγάρο και το ουίσκι καπνισμένη και μεθυσμένη να καίει στο λαιμό μου.

Αποτραβιέμαι να μην προφτάσεις να με πιάσεις, να σε αφήσω αέναα να με κυνηγήσεις, να μην μπορέσεις ποτέ να με κυβερνήσεις, να μη με κλείσεις στα δυο σου χέρια γιατί θα χαθώ σ’ αυτή ακριβώς την αγκαλιά που τόσο της ταιριάζω. Θα θελήσω να μείνω εκεί, να κουμπώσω, να αφεθώ και δε μου πρέπει.

Στον έρωτα σου δεν αφήνομαι, σε νιώθω μέσα μου, σε θέλω, μου ταιριάζεις, με ξέρεις, με ψάχνεις, σε έχω δικό μου αποκλειστικά, μα από το κρεβάτι σου φεύγω όταν τελειώσει του κορμιού μου η ανάγκη, πριν ξεκινήσει μια άλλη πιο επιτακτική που θα γυρέψει ακόμα πιο αχόρταγα ικανοποίηση.

Κλείνω τις πόρτες της ψυχής στην ασφάλεια, που νιώθω μαζί σου, γιατί τρομάζω, που τόσο πολύ σε εμπιστεύτηκα, τους μύχιους πόθους μου, τα ανείπωτα όνειρα, τις κρυφές αμαρτίες, τα μεγάλα μου λάθη, το κορμί και τη σκέψη μου, τους φόβους, τις ελπίδες, που ψάχνω για θαύματα, τη ζωή μου την ίδια.

Ποτέ ως τώρα κανείς… Κανείς δε με κοίταξε όπως εσύ, δε με γνώρισε, δε με πόθησε, δε με άγγιξε, δε με φίλησε, δε μού’ κανε έρωτα.
Κανείς σαν εσένα ποτέ δε μ’ αγάπησε.
Και σε φοβάμαι κι εσένα κι αυτό που μας ενώνει.