Τα τελευταία χρόνια συνήθισα για διάφορους λόγους (επαγγελματικούς, εθελοντικούς και κάποιες φορές προσωπικούς) να φτιάχνω απολογισμούς. Αυτοί οι απολογισμοί δεν ήταν πάντοτε ετήσιοι, άλλες φορές μηνιαίοι. Αφορούσαν το τέλος ενός project ή σηματοδοτούσαν το τέλος μιας διοργάνωσης.
Εν μέσω καραντίνας και απομόνωσης αυτή τη φορά, ήρθε η ώρα για ένα ακόμη απολογισμό. Σερφάροντας λιγάκι στο διαδίκτυο και κάνοντας scrolling στην αρχική μου σελίδα, έπρεπε να κάνω απολογισμό ανθρώπων. Όχι να μετρήσω θύματα ή διώκτες. Ανθρώπους που πέρασαν κατά καιρούς από τη ζωή μου κι έχουν τη δυνατότητα να με ακολουθούν-παρακολουθούν στα κοινωνικά δίκτυα. Άνθρωποι που νομίζουν πως με γνωρίζουν επειδή για παράδειγμα πέρασαν από τη συντροφιά μου όταν ήμουν έφηβη ή παιδί. Ή επειδή μοιραστήκαμε τους ίδιους φίλους, την ίδια παρέα, το ίδιο σχολείο, την ίδια γειτονιά. Μπορεί να με γνώρισαν αργότερα, φοιτήτρια πια. Να μοιραστήκαμε ένα έδρανο στο πανεπιστήμιο, να ήπιαμε μαζί τα ποτά μας σε ένα μπαρ. Μπορεί να διασκεδάσαμε σε κάποιο πάρτι, να βρεθήκαμε σε μια παραλία.
Ακόλουθοι στα κοινωνικά δίκτυα. Αυτή η μάστιγα.
Με το σύνδρομο της κλειδαρότρυπας για εκείνους, μια ματιά στις κοινοποιήσεις ή τις δημοσιεύσεις μου, τους πείθει πως με γνωρίζουν. Νομίζουν πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Έχουν δικαίωμα να μου επιβάλλουν της άποψή τους, να μου πουν πως πρέπει να νιώθω. Έχουν κάθε δικαίωμα να λερώσουν τον εικονικό μου τοίχο με απόψεις που δε με αφορούν, με ξενίζουν ή με αρρωσταίνουν. Ήταν άραγε πάντοτε έτσι αυτοί οι άνθρωποι; Τι πήγε στραβά;
Φταίχτης μονάχος η απομόνωση, που έβγαλε το χειρότερο εαυτό τους; Αυτές οι συμπεριφορές ήταν πάντοτε κομμάτι τους κι απλά κρύβονταν επιμελώς και τεχνηέντως;
Μια λύση μόνο… Διαγραφή. Ο φασισμός δε θα περάσει. Κι αν σε ρωτήσουν πες τους πως όλα τα τοξικά πράγματα τα πετάμε από τη ζωή μας. Και τους ανθρώπους τους τοξικούς ακόμη περισσότερο.
Γιατί ακόμη δεν μπορώ να αντέξω την ηλιθιότητα όταν ο ηλίθιος αναγωρίζει μόνο την υπεροχή του. Μα φυσικά υπερέχει. Η βλακεία είναι ανίκητη. Και το πιο σημαντικό… τώρα πια μπορεί να τη μοιράζεται με τους ομοίους του. Να φτιάχνουν ομάδες, να προσηλυτίζουν, να μοιράζονται την “σκέψη” τους. Δε νιώθω έξυπνη. Αλλά νιώθω να βρίσκομαι σε κίνδυνο.
Μην ξεχνάς πως ο ηλίθιος δεν έχει σοβαρά επιχειρήματα αλλά θα επιβάλει την άποψή του με τη βία. Ή ακόμη κι αν δεν μπορεί να υψώσει τη γροθιά του, μπορεί να βιάσει όλα σου τα δικαιώματα με χίλιους τρόπους που ίσως δε σκέφτηκες ποτέ. Κάποια ταλέντα βλέπεις είναι πηγαία.
Το πρόβλημα είναι πως αυτή τη στιγμή ο ηλίθιος και οι όμοιοί του είναι πλειοψηφία. Ψηφίζουν. Αποφασίζουν για τη ζωή σου.
Πώς νιώθεις;
