Κύριε σκηνοθέτα, αυτή η λήψη δε μας κολακεύει.
Ηθοποιοί, στα χέρια σου που κινούνται αέναα με κάθε περιγραφή και κάθε εντολή και στη φωνής σου το πρόσταγμα, που ζωντανεύει τη φαντασία σου.
Ο τρόπος που σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τις μαριονέτες σου, που υπακούν σχεδόν τυφλά τους ορισμούς σου. Κι αν κάποτε προσπαθήσουν να σηκώσουν κεφάλι, να πουν μια γνώμη, να βάλουν κάτι από τον εαυτό τους, κάτι από το φως τους, κάτι από το δικό τους όνειρο στο χαρακτήρα που παλεύουν να ενσαρκώσουν, ουαί κι αλίμονό τους. Ποιος να ξεφύγει από την οργή του τελειομανή; Τραβάς τις κλωστές δυνατά κι αν σπάσουν δε σε νοιάζει. Παριστάνεις πως δε φοβάσαι. Λες θα τις αντικαταστήσεις. Μα ξεχνάς πως τότε πια τίποτε δε θα είναι το ίδιο.
Της σχολής που γράφουν και σκηνοθετούν δηλώνεις, κύριε σκηνοθέτα. Μα δεν έχω χειρότερο απ’ αυτό. Να γράφεις το σενάριο, να το διορθώνεις κι ύστερα να προστάζεις. Τίποτα δεν ξεφεύγει από τον ανικανοποίητο εγωισμό σου, που παλεύει να φτάσει αυτό που νομίζεις για τελειότητα.
Εγώ εδώ, κύριε σκηνοθέτα, εκείνης της σχολής που αυτοσχεδιάζουν. Προσπαθώ να δώσω μια άλλη διάσταση στο κείμενο, να σου μάθω με τον τρόπο μου πως παράδεισος είναι ο δρόμος για την τελειότητα, να σου δείξω κι έναν άλλο δρόμο πέρα από τον πεπατημένο που έχει καρφωθεί στο μυαλό σου. Δάσκαλος εσύ και μαθητής εγώ, μα ξεχνάς πόσα μαθαίνει ο δάσκαλος διδάσκοντας το μαθητή.
Σκηνή πρώτη, λήψη τρίτη.
Ξέρεις πως πάλι δε θα προσπαθήσω. Οι ερμηνείες έρχονται αβίαστα. Βγαίνουν μονάχα από την ψυχή. Όσο κι αν επιμείνεις αυτός ο μαθητής ήρθε για να σε διδάξει. Το ανήσυχο πνεύμα του δεν του επιτρέπει να ακολουθεί τυφλά. Έχει μάθει να οδηγεί.
Στέκεσαι στην καρέκλα σου ευθυτενής και θυμωμένος, σα βασιλιάς στο θρόνο του που οι υπήκκοοί του αποδεικνύονται πραξικοπηματίες. Δε θα ανεχτείς την ανταρσία, λέω, μα μέσα μου βαθιά γνωρίζω πως θαυμάζεις την επιμονή μου να κάνω το ίδιο λάθος.
Αυτή η λήψη δε μας κολακεύει, κύριε σκηνοθέτα.
Εδώ θα παροσπαθούμε να βρούμε μια μέση λύση. Κάπου ανάμεσα στο όλα και το τίποτα που αγαπώ να φωνάζω. Κάπου ανάμεσα στο πάντα και το ποτέ. Εγώ να μισώ τα μέτρια κι εσύ να τρέμεις το άγνωστο.
Στο ρίσκο, κύριε σκηνοθέτα, κρύβεται η επιτυχία της ταινίας. Θα σπάσουμε ταμεία. Στο υπόσχομαι. Ας μας κρίνουν οι θεατές.
