Μέχρι να τελειώσουν οι γιορτινές διακοπές είπα να μη σκεφτώ, να μην κάνω ολοκληρωμένο απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς, να μη σχεδιάσω τίποτα για το μέλλον. Είπα να χαλαρώσω, να μείνω λίγο ήσυχη, με εκείνη την ηρεμία τη δική μου που βράζει μέσα μου σαν ηφαίστειο πριν ξυπνήσει.
Λέω στον εαυτό μου, μη βιαστείς, έχουμε χρόνο να σκεφτούμε με την άνεσή μας, να κρίνουμε, να μετανιώσουμε, να συγχωρήσουμε, να πανηγυρίσουμε, να ονειρευτούμε, να κλάψουμε, να χαμογελάσουμε, να δούμε αλήθειες, να παρηγορηθούμε δίχως ψέματα και τέλος να στοχεύσουμε… και πυρ! 
Προς το παρόν όμως είναι ακόμα διακοπές, μέρες γιορτινές, μέρες αγάπης, μέρες και νύχτες διασκέδασης, ανωνυμίας κι επωνυμίας. Ας ρίξω στο ποτήρι λίγο αλκοόλ, να βρέξω τα χείλη μου, να μεθύσω, να ζαλιστώ, να παρασυρθώ, να δικαιολογηθώ. Ας πετάξω από το παράθυρο τις ενοχές, τις προκαταλήψεις και ας χορέψω στο ρυθμό που τόσο ελεύθερη με κάνει να νιώθω, στην αγκαλιά σου να αφεθώ, να με χορέψεις, να με στριφογυρίσεις, να μυρίζεις το άρωμά μου, να κρατάς το κορμί μου στα χέρια σου, τα χείλη σου μια ανάσα από τα δικά μου κάτω από τα φώτα που αναβοσβήνουν ρυθμικά. Ας φορέσω το όμορφο χαμόγελό μου, εκείνο που έχω προβάρει τόσες φορές στον καθρέφτη, εκείνο που σε μαγεύει, σε μπερδεύει, σε τραβά σαν πεταλούδα στο φως. Ας χαμογελάσω μυστήρια, να σ’ αφήσω να με ερωτευτείς, να σε παγιδεύσω, να σε γλεντήσω απόψε, το βάσανό σου να γίνω… Από το πρώτο βλέμμα μου ανήκεις κι απόψε πιο πολύ. Γι’ αυτό σε θέλω. Γιατί είσαι δικός μου. Ας σε αφήσω κι εσένα να προστεθείς στις αμαρτίες μου, κι όταν έρθει η ώρα να κάνω εκείνο τον απολογισμό, θα μου δώσω άφεση γιατί τόσο την είχα πάντοτε ανάγκη ανάμεσα στις τόσες αμαρτίες που χρεώθηκα – ας συγχωρεθούν και μερικές εις γνώσιν μου κι εκούσιες. Δεν παίζουμε απόψε. Στο ορκίζομαι. Αλλά μη με ρωτήσεις τίποτα άλλο. Δε χωράνε άλλες αλήθειες και τα χρονικά περιθώρια στενέψαν.