– Μην κλαις. Μισώ τα δάκρυα.
– Πώς τολμάς αχρείε;! Με ποιο δικαίωμα;
Νομίζεις πως μπορείς να μου υποδείξεις πως θα αισθανθώ;
Νομίζεις πώς μπορείς να μου απαγορέψεις να εκφράζομαι όπως θέλω;
Κι αν θέλω να κλάψω, δικαίωμα δικό μου είναι και αναφαίρετο.
Κι αν σε ερωτεύτηκα κι αν σε αγάπησα κόντρα σε όλους τους ανθρώπους, κόντρα στη λογική κι αυτό δικαίωμά μου ήταν κι επιλογή.
Ανόητε, νόμισες έστω και για μια στιγμή πως είσαι ικανός να με ελέγξεις;
Ας γελάσω… Εδώ δε με ελέγχω εγώ η ίδια. Ώρες ώρες είσαι στ’ αλήθεια αστείος.
– Μη μιλάς έτσι, με τόση πικρία…
– Πικρία. Μα είσαι πραγματικά ανόητος… Απλά σε νιώθω ακόμα. Σε προσομοιάζω με τα πρόσωπα άλλων αντρών στο δρόμο, σε εκείνο το χαζοκούτι που λένε τηλεόραση, σε βλέπω στα πρόσωπα των αντρών που πλαγιάζω, σε εκείνα που πείθω τον εαυτό μου πως ερωτεύομαι για να ξεφύγω από την ερωτική απογοήτευση.
Έχω ένα μαχαίρι. Το θέλεις;
– Τρελάθηκες; Τι να το κάνω;
– Δε με αγάπησες ποτέ. Το ξέρω. Αλλά αν λιγάκι σ’ άγγιξα, αν κάτι σου άφησα καλό, δείξε μου λίγο έλεος και πάρτο αυτό το μαχαίρι. Είναι ένα δώρο και για τους δυο μας.
– Τι σημαίνει αυτό το δώρο. Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις…;
– Πάρτο και κράτα το σφιχτά. Βλέπεις εδώ στο στήθος μου, εδώ που σου δείχνω, στο ύψος της καρδιάς;
Σήκωσε το χέρι σου και χτύπα. Αν δε θέλεις να βλέπεις τα μάτια μου να σε κοιτούν, απλά θα τα κλείσω. Αν δε θέλεις να με βλέπεις κλείσε τα δικά σου, μα μη χάσεις το στόχο.
Χτύπα δυνατά. Πέρνα το ένα σου χέρι γύρω από τη μέση μου να με κρατάς και συνέχισε να χτυπάς μέχρι να μην υπάρχει αμφιβολία.
– ….
– Δεν είμαι τρελή. Ξέρεις πόσες φορές έφτασα δίπλα στο γκρεμό, κάθισα σε ένα βράχο, είδα τον ήλιο να δύει, περιμένοντας ένα μαύρο πηχτό σκοτάδι ν’ απλωθεί, δίχως αστέρια μήτε φεγγάρι; Νόμιζα θα σκοντάψω στο σκοτάδι, θα βρεθώ στο κενό, να βυθίζομαι με τα χέρια ορθάνοιχτα στην ελευθερία κι ύστερα απλά το πρόσωπο σου θα φύγει από μπροστά μου και στο τέλος τίποτα. Έτσι οραματίστηκα την ευτυχία μετά από εσένα. Αλλά δεν τόλμησα. Κάθε φορά γυρίζω σπίτι άπραγη και κοιτάζω με τις ώρες το ταβάνι.
Είδες… Σταμάτησα να κλαίω. Τα δάκρυα στεγνώσανε. Αυτά που κυλούν μην τα λογαριάζεις. Ένα αεράκι φτάνει. Εκείνα τα κρυμμένα που καταπίνονται με κομμένη την ανάσα και γίνονται κόμπος στο λαιμό, πλημμύρα στην καρδιά. Εκείνα είναι επικίνδυνα.
Μη με κοιτάς άλλο. Έλα. Βγάλε με επιτέλους από τη δύσκολη θέση. Απελευθέρωσε με. Δε φταις εσύ. Εγώ με έβαλα στη δύσκολη θέση μα δεν έχω άλλες δυνάμεις. Έλα. Θέλεις να κρατήσω το χέρι σου;
