Μη φύγεις ποτέ από εδώ ήταν τα τελευταία λόγια που σου είπα.
Για να’χω κάτι να θυμάμαι, κάπου να πιαστώ, να γαντζωθώ στις δύσκολες στιγμές μου.
Γεννιόμαστε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι.
Μα εγώ έχω εσένα.
Γι’ αυτό σου λέω μη φύγεις ποτέ από εδώ.
Γιατί μια σκέψη, μια εικόνα, μια ανάμνηση, ο ήχος της φωνής σου με κρατούν ζωντανή, με κάνουν πιο δυνατή.
Σε ατέλειωτα ταξίδια η συντροφιά μου είσαι.
Ψάχνουμε μαζί για θησαυρούς στα όνειρά μου.
Καβαλάμε ουράνια τόξα σαν παιδιά και πετάμε.
Φτιάχνουμε χαρταετούς με μακριές πολύχρωμες ουρές και τους στέλνουμε στον ουρανό.
Κι όταν κάποια μερόνυχτα τριγυρίζω στης ψυχής μου τη φυλακή και χάνομαι στου νου μου το λαβύρινθο, μου κρατάς το χέρι, με τραβάς να βγω έξω στο φως.
Μη φύγεις ποτέ από εδώ.
Για να έχω κάπου να πιστεύω.
Για να μπορώ να κάνω ευχές στ’ αστέρια.
Για να μπορώ να λέω: “Έζησα. Ζω. Θα ζήσω.”.
Μη φύγεις ποτέ από εδώ
