Μικραίνω κι όλο μικραίνω ώσπου γίνομαι μια σταλιά.
Μια κουκκίδα στο άπειρο.
Ο κόσμος στροβιλίζεται γύρω μου με μανία και το κεφάλι μου βαρύ.
Θυμίζει πρωινό ξύπνημα έπειτα από μια βραδιά με τρελό μεθύσι.
Φοβάμαι τα ανεξίτηλα χρώματα που πληθαίνουν και λαμπυρίζουν γύρω μου βιαστικά σαν αμέτρητες πυγολαμπίδες και πνίγομαι.
Όσο μικραίνω τόσο πνίγομαι, σαν να μεγαλώνει η ψυχή και να μη χωρά στο κορμί μου που όλο και στενεύει.
Με πιέζει αυτή η ψυχή και παλεύει να βγει έξω σαν κραυγή, να δραπετεύσει.
Μα όταν ανοίγει το στόμα μου η φωνή χαμένη,δεν ακούγεται όσο κι αν προσπαθώ να ζητήσω βοήθεια και είμαι μόνη και φοβάμαι το άγνωστο που μου έχει στήσει ενέδρα στην επόμενη γωνιά.
Πασχίζω να με τσιμπήσω – όπως με μάθανε όταν ήμουν παιδί – μήπως ο εφιάλτης τελειώσει και ξυπνήσω, μα το κορμί μου δεν το ορίζω πια εγώ.
Εκείνο ορίζει εμένα.
Και η ψυχή χαμένη μέσα στα ανεξίτηλα χρώματα ψάχνει να βρει την έξοδο σε αδιέξοδα μονοπάτια ενός λαβύρινθου που έφτιαξα μόνη εγώ μα που πια δε θυμάμαι τη λύση.
Μισώ που όλα κάποτε σε τούτη τη ζωή τελειώνουν.
