Πόσο μου μοιάζεις, μικρέ μου μελαγχολικέ πρίγκιπα…
Όταν χαμογελάς, για να μη δει κανείς πόσο λυπάσαι, την καρδιά σου να δακρύζει, να σκίζεται.
Όταν γελάς δυνατά, για να κρύψεις τον πόνο σου, που ματώνει τα σπλάχνα σου, που αχρηστεύει το νου.
Όταν η φλυαρία σου καμουφλάρει την αμηχανία σου, το φόβο για το άγνωστο, το φόβο μην ανοίξουν διάπλατα τα παράθυρα της ψυχής. Μη βγουν στο φως τα μυστικά σου που’ ναι κρυμμένα στις πιο σκοτεινές γωνιές.
Όταν τις νύχτες κλαις κρυφά, αθόρυβα, πνίγεις τους λυγμούς σου. Κρύβεις το πρόσωπό σου στο μουσκεμένο μαξιλάρι, κανείς να μη σ’ακούσει, κανείς μη νιώσει λύπηση και οίκτο.
Πόσο μου μοιάζεις μικρέ μου εγωιστή πρίγκιπα…
Όταν δε ζητάς ποτέ συγγνώμη για τα λάθη σου για να μη φανείς αδύναμος, μικρός κι αναγκαστείς να γυρέψεις συγχώρεση για τα σφάλματά σου που προκάλεσαν δεινά σ’εκείνους που στέκουν δίπλα σου φρουροί ακοίμητοι και πασχίζουν να σ’ αγαπήσουν και να σε στηρίξουν.
Όταν δε λες ποτέ “σ’ αγαπώ”, από φόβο μήπως κάποιος δε σου το επιστρέψει, μήπως δοθείς χωρίς αντάλλαγμα, μήπως μοιραστείς τον εαυτό σου χωρίς αντίκρυσμα.
Όταν δε δίνεις κανένα χάδι, καμιά αγκαλιά, καμιά όμορφη στιγμή, κανένα συναίσθημα, τίποτα δικό σου, μήπως μια μέρα τα χάσεις και πονέσεις.
Πόσο μου μοιάζεις, πόσο σε νιώθω, πόσο φοβάσαι μικρέ μου τρομαγμένε πρίγκιπα…
Μή βυθιστείς στον απόλυτο πόνο, την υπέρτατη μοναξιά.
Μήπως σε γνωρίσουν και δε σ’ αγαπήσουν, μήπως δε σε καταλάβουν, μήπως δε σε νιώσουν, μήπως μείνεις για πάντα μόνος…
Έχεις εμένα, μικρέ, φτωχέ μου πρίγκιπα.
Σαν δυο σταγόνες νερό μοιάζουμε. Θα είμαι εδώ, να σου κρατήσω το χέρι σφιχτά, να σ’ οδηγήσω στη ζωή.
Να μάθεις κοντά μου να περνάς τα δύσβατα μονοπάτια και να ξεπερνάς τα εμπόδια που ορθώνονται θεόρατα μπροστά στα μάτια σου.
Να μάθεις ν’αγαπάς τον εαυτό σου, να τον αφήνεις να κάνει λάθη, να τον συγχωρείς. Να τον μοιράζεσαι, ν’ αφήνεσαι, να αισθάνεσαι, να μαθαίνεις, να νιώθεις ασφάλεια. Να στέκεσαι στα πόδια σου ακόμη κι αν σε χτυπούν μυριάδες κύματα, ν’ αντέχεις…
Να μάθεις να χαμογελάς γλυκά, να ακούς το γάργαρο αληθινό σου γέλιο να βγαίνει μέσα από την ψυχή σου. Να δακρύζεις από ευτυχία. Να δίνεις στους ανθρώπους κάτι από εσένα μικρό ή μεγάλο, λίγη από τη μαγεία ενός ουράνιου τόξου μετά την καταιγίδα…
Να είσαι ευθαρσώς και με θάρρος εσύ!
