Λοιπόν, το φιλοσόφησα, μικρή μου αγάπη. Μικρή – ευτυχώς – γιατί δεν πρόλαβες να τρανέψεις.
Μου αρέσει αυτή η λέξη. Μου θυμίζει τη γιαγιά μου.
Γενικά αγαπώ και κάθετι παλιό. Εκτός από σένα. Γιατί κι εσύ τώρα πάλιωσες, γίνεσαι σιγά σιγά ανάμνηση. Μα αντί να ομορφαίνεις όσο πας ασχημαίνεις. Και παύω σιγά σιγά να σ’αγαπώ. Λέω μάλλον θα σε ξεχάσω κιόλας.
Αναρωτιόμουν, μα τώρα δεν έχω άλλες ερωτήσεις κι απορίες.
Δε με νοιάζει. Γιατί απλά, τώρα βλέπω ξεκάθαρα. Κι εμένα κι εσένα.
Ξέρεις, νόμιζα είχα μάθει να συγχωρώ. Από παιδί παλεύω με αυτό. Έχω υπάρξει εκδικητική. Είναι λίγο η θρησκευόμενη φύση μου, λίγο η πεποιήθηση ότι είμαι ένας καλός άνθρωπος και μπορώ να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη, που με σταματούν ή με γεμίζουν τύψεις. Δεν πίστεψα ποτέ, ότι το σύμπαν ανταμοίβει τους ανθρώπους κατά πως τους αξίζει. Όχι. Ήμουν πάντα “Συν Αθηνά και χείρα κίνει.”. Δε μου άρεσε και πολύ για να πω την αλήθεια, αλλά ο τροχός δε γυρίζει αν δεν τον τραβήξεις ή αν δεν τον σπρώξεις. Ναι. Τώρα που το σκέφτομαι έχω υπάρξει πολύ κακός άνθρωπος. Ίσως να πληρώνω τα λάθη μου τώρα, μα δε μετανιώνω.
Για όσα δεν είπα. Μονάχα γι’ αυτά μετανιώνω. Εκείνα που είπα δεν τα παίρνω πίσω. Τα λάθη σου, λες, τα ξερεις. Τίποτα δεν ξέρεις. Εκείνα που οι άλλοι νομίζουν για λάθη σου δεν ξέρεις. “Οι Άλλοι”, εκείνοι οι κακοί που σε κρίνουν. Μαζί με τους Άλλους κι εγώ. Εκεί με βάζεις. Ω, δε με νοιάζει πια, που θα με τοποθετήσεις και τι ταμπέλα θα μου κολλήσεις. Δε δίνω δεκάρα, μικρή μου αγάπη, που όσο πας και μικραίνεις. Θα στα μετρήσω τα λάθη σου εδώ και τώρα, να φύγουν από μέσα μου, να τελειώνει αυτό το παραμύθι.
Ανώριμος είσαι και στα μαθηματικά δεν είσαι καλός. Γιατί οι πράξεις, μικρή μου αγάπη, έχουν αποτελέσματα. Είτε προσθέτεις, είτε αφαιρείς. Πάντα υπάρχουν δυο τουλάχιστον. Εμείς ήμασταν τρεις. Μπορεί και τέσσερις και πέντε. Και δε μιλάω για κείνη. Μιλάω για σένα, για μένα, για την ανωριμότητά σου, για τις συνθήκες.
Δεν είμαι θύμα. Ποτέ δεν ήμουν. Απλά μπερδεύτηκα κάπου. Στον τρόπο που με άγγιζες, στον τρόπο που με κοίταζες, στον τρόπο που μιλούσες.
Μπερδεύτηκα σε κάτι ιστούς που έφτιαξα μόνη μου. Εκεί που πίστευα πως δε θα με πληγώσεις. Γιατί με βλέπεις, είμαι και λίγο διάφανη.
Λάθος πίστευα. Απλώς νοιαζόσουν για τον εαυτό σου. Καλά έκανες. Από μένα τι ήθελες;
Βαρέθηκα να με βάζεις στο ίδιο τσουβάλι με όλους τους άλλους. Βαρέθηκα απλά, να μου κολλάς ταμπέλες, μικρές ή μεγάλες, χαρακτηριστικά… Εγώ διαφέρω, εγωιστικά κι από αντίδραση. Ποτέ δε θα είμαι έτσι. Πάρ’ το απόφαση. Γι’ αυτό δε με έμαθες ποτέ. Είχες την εύκολη λύση. Κι αφού εσύ δε μ’ έμαθες εγώ γιατί να παλεύω να σε μάθω; Εύκολη λύση, εύκολη δικαιολογία για τα λάθη σου, πως έτσι είσαι φτιαγμένος. Ανίκανος να παλέψεις του δαίμονές σου, λέω εγώ. Ή μάλλον δε θέλεις να προσπαθήσεις καν. Ναι, αυτό μου φαίνεται σωστότερο.
Ένας μικρός Ashley Wilkes είσαι. Μα εγώ δεν είμαι η Melanie κανενός. Ίσως μια Scarlet.
Δεν είσαι θύμα. Ποτέ δεν ήσουν. Δε σε εκμεταλλεύτηκα, ίσως πέντε λέξεις σου, μα κι εκείνες τις ξέρουμε μονάχα εγώ κι εσύ. Δε σε χρησιμοποίησα, γιατί δεν είχα ποτέ τέτοια ανάγκη. Κανέναν δεν είχα ανάγκη. Τον ήθελα εκείνο τον έρωτα. Σε ήθελα εδώ, μαζί μου. Όχι μοιρασμένο στα δυο. Μα δε σε είχα, γιατί σε άφησα να επιλέξεις. Αυτό είναι το νόημα. Να είσαι ελεύθερος. Αν ήθελα να παίξω, θα κέρδιζα. Ξέρεις ότι ποτέ δε χάνω. Φτιάχτηκα για να έρχομαι πρώτη, όχι δεύτερη. Δεν έφυγες εσύ, αλλά εγώ.
Σε ήθελα έδώ. Όχι σα δεκανίκι. Δε μου χρησίμευες ποτέ για να ξεχάσω ή για να σβήσω κάποιον άλλο. Ούτε ήσουν το μικρό μου υποκατάστατο για να περνάει ο χρόνος. Αυτό ήμουν εγώ για σένα. Όταν έψαχνες λίγη οικειότητα, ίσα ίσα να μη νιώθεις μόνος. Τη φοβάσαι τη μοναξιά. Εγώ όχι. Ξερεις τι φοβάμαι; Το χρόνο που χάνουμε. Αυτό πίστευα. Ότι αν δεν είχαμε χάσει αυτό το χρόνο, όλα θα ήταν αλλιώς. Όχι άλλα αν, μικρή μου αγάπη. Σε ένα παράλληλο σύμπαν ίσως τα πράγματα να κινήθηκαν έτσι. Ίσως όταν χαθούμε κι η συνείδησή μας μεταπηδήσει εκεί, να μάθουμε αν ήταν λάθος ή σωστό.
Είμαι ειλικρινής λες, ακόμη κι όταν σου γράφω. Όχι, διάολε. Δεν είμαι. Μισή αλήθεια δεν είναι ψέμα, μα μήτε αλήθεια είναι.
Ανοικτό βιβλίο δηλώνω. Ούτε τρεις γραμμές δεν πρόλαβες να διαβάσεις. Λίγο σου επέτρεψα, μα ήξερα πως ήταν λάθος. Υπάρχουν κάποιοι απλά γνωστοί που με ξέρουν καλύτερα από σένα. Αυτό είναι λέει ο έρωτας. Ερωτευόμαστε αυτόν που νομίζουμε πως μας βλέπει, πως μας ξέρει. Έτσι δε θα χρειαζόταν καν να μιλήσουμε. Θα μοιραζόμασταν απλά τη σιωπή. Δε θα κάναμε λάθη. Αλλά υπάρχει μια λέξη, που δεν της είχα δώσει σημασία… “νομίζουμε”.
Ξέρεις, το αστείο είναι ότι ποτέ δε σε είχα ανάγκη. Ήσουν πάντοτε επιλογή μου και δεν μπορώ να σε αναθεματίσω. Είναι κάτι νύχτες που το θέλω πολύ, αλλά όχι δε θα το κάνω.
Δε σε συγχωρώ. Για ένα και μόνο πράγμα. Που δε με αντιμετώπισες στα ίσα, όπως μας έπρεπε. Που δεν είπες αυτά που ήθελες να πεις κοιτάζοντάς με στα μάτια. Για το χρόνο δε σε συγχωρώ. Που περίμενα αυτή τη συνάντηση κι ένα τέλος δίκαιο. Δεν ήμασταν φίλοι και μου το χρωστούσες αυτό. Εξαφανίζεσαι όταν κάτι δε σ’ αρέσει. Εγώ θα πω είσαι δειλός.
Περίμενα ένα κάποτε, κάποια στιγμή, ένα Σεπτέμβρη, ίσα να πιάσουν πρωτοβρόχια. Μα είναι ξανά καλοκαίρι. Αυτό το φθινόπωρο δε λέει να έρθει.
Καλημέρα, μικρή μου αγάπη. Να είσαι καλά. Ώρα να φεύγω.
