Είναι φορές, που ενώ τριγύρω είναι τόσοι πολλοί, αισθάνεσαι μόνος. Τόσο μόνος…
Όταν νομίζεις πως είσαι ευτυχισμένος, πάντα κάτι σε ανατρέπει.
Εκεί που σκέφτεσαι πως όλα πάνε καλά, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου τα δεδομένα αλλάζουν. Ο κόσμος φεύγει κάτω απ’ τα πόδια σου.
Καμιά φορά πιστεύεις πως ο Θεός μας τιμωρεί για την αλαζονεία μας. Διαπράττουμε ύβρη με τη διαπίστωση πως είμαστε καλά, περνάμε καλά.
Πάνω λοιπόν, που λες… “Επιτέλους, είμαι ήρεμος, ήσυχος. Έχω βάλει σε μια τάξη τη ζωή μου. Είμαι καλά. Περνάω όμορφα κι έχω τα δεδομένα μου.”, γυρίζουν όλα ανάποδα.
Ίσως φταίει που δεν πρέπει τίποτα να έχεις δεδομένο, γιατί στο τέλος το χάνεις.
Ίσως φταίει που η ζωή μας είναι τόσο άναρχη, που ποτέ δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάθη μας, τις ανησυχίες, τα συναισθήματα…
Καμιά φορά η λογική είναι φτωχή και δεν μπορεί κανέναν να βοηθήσει. Δεν έχει δυνατότητες να ελέγξει τα συναισθήματα. Πληγώνεσαι γιατί η καρδιά κάνει λάθη, επιλέγει λάθος ανθρώπους. Τους επιτρέπει να πράττουν αντί για μας.
Όταν έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη σε κάποιον, τότε εκείνος σε προδίδει. Σε εκμεταλλεύεται, σε καταπατά και πάνω στο πτώμα σου ξεκινά ένας τρελός χορός.
Ανήμπορος να σηκωθείς γιατί η προδοσία σε έχει πληγώσει και γιατί κανείς τριγύρω δε νοιάζεται ή κανείς πια δε σε πιστεύει. Μένεις εκεί. Αργοπεθαίνεις μόνος, ξεκομμένος, απόλυτα πικραμένος και προδομένος.
Όμως ο δικός σου «Εφιάλτης», όπως και του Λεωνίδα τότε στις Θερμοπύλες, ξέρεις καλά, πως δε θα χαίρεται την επιτυχία του για πολύ καιρό ακόμα.
Δε μιλάμε για εκδίκηση, αλλά για δικαιοσύνη που σύντομα απονείμει ο Θεός, γιατί έχει επίγνωση των πραγμάτων. Άλλωστε κανείς δε συμπαθεί τους προδότες.
Αλλά κι εσύ αφού φτάσεις ένα βήμα πριν τον εξευτελιστικό, ταπεινωτικό θάνατο, ανασταίνεσαι. Θεραπεύεσαι και ξανά πασχίζεις να σταθείς στα πόδια σου.
Η δεύτερη φορά είναι δύσκολη.
Σχεδόν ακατόρθωτο να ορθοποδήσεις και να εμπιστευτείς ξανά.
Γύρω σου πολλά μα στα δικά σου μάτια όλοι φαντάζουν προδότες, επικίνδυνοι, εχθροί.
Κι ας μην είναι όλοι έτσι.
Φοβισμένος πως και τη δεύτερη φορά θα βρεθεί κάποιος να σε μαχαιρώσει πισώπλατα.
Κλείνεσαι λοιπόν στο καβούκι σου και μένεις μόνος. Για πάντα μόνος, στο περιθώριο της ζωής.
Σημασία λοιπόν έχει να βρεις τη δύναμη ν’ ανοίξεις την καρδιά σου, να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο και να τον βάλεις μέσα.
Να τον κάνεις φίλο σου, αγαπημένο, μα να κρατάς πλέον πάντα κάτι και για τον εαυτό σου.
Στην ουσία λοιπόν είσαι μόνος ανάμεσα σε τόσους πολλούς.
Κι όταν έχεις κάποιο πρόβλημα, ακόμη κι αν υπάρχει κάποιος να το μοιραστείς, τι νόημα έχει να του το πεις;
Φοβάμαι πως δεν ισχύει αυτό που λένε ότι αν βγάλεις το πρόβλημα σου από μέσα σου, αν το μοιραστείς με το φίλο σου θα νιώσεις καλύτερα. Θα ξελαφρώσεις, θα φύγει από πάνω σου ένα βάρος.
Μπορεί να το μοιραστείς, να το πεις, μα όπως και να’ χει το πρόβλημα συνεχίζει να είναι δικό σου, να έχεις ανάγκη από μια λύση σύντομα.
Δεν μπορείς ν’ ακούσεις, να δεχτείς μια συμβουλή γιατί ο καθένας πρέπει μόνος του να φτάνει στη λύση, τη λύτρωση, την κάθαρση.
Ο άνθρωπος παρότι είναι κοινωνικό ον, γεννιέται μόνος, πορεύεται μόνος και φεύγει το ίδιο μόνος όπως ήρθε στη ζωή.
