Δεν μπορείς, λες, να είμαστε μαζί. Λίγο η απόσταση, λίγο τα προσωπικά σου θέματα που προσπαθείς να λύσεις. Δεν έχεις χρόνο για εμάς. Δεν έχεις χρόνο για να μου προσφέρεις αυτά που θέλεις, αυτά που λες πως μου αξίζουν.

Δε θέλεις να με χάσεις από τη ζωή σου. Θέλεις να μείνουμε φίλοι.

Εγώ γελάω, για να μην κλάψω από οργή.

Μπορεί να έχεις συναισθήματα για μένα αλλά τα παγώνεις. Τα βάζεις στην άκρη. Ψάχνεις τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να νιώσεις. Μπορούμε λες να το πιάσουμε από εκεί που το αφήσαμε αν….

Και τι είναι τα συναισθήματα για να τα παγώσεις; Θα ξαναζωντανέψουν μια μέρα; Μου φέρνει λίγο στο νου απολιθώματα η συζήτηση. Ή καλύτερα την εποχή των παγετώνων. Ξέρεις τότε που πάγωναν ως και τα μαμούθ. Και τώρα οι επιστήμονες τα ανακαλύπτουν και προσπαθούν να τα κλωνοποιήσουν. Δεν ανασταίνονται, βλέπεις.

Και δεν μπορείς να συνεχίσεις ένα έρωτα σαν να είναι πλέξιμο, από εκεί που τον άφησες. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Οι προϋποθέσεις ποτέ δεν είναι κατάλληλες.

Αλλά δε γελάω μόνο για αυτό.

Βλέπεις εγώ γεννήθηκα Ελληνίδα. Με τρώει ένα μεσογειακό ταμπεραμέντο. Άκου να μείνουμε φίλοι. Εμένα στα σωθικά μου καίει φωτιά. Όχι μια μικρή φλογίτσα σαν του σπίρτου, μα ολόκληρη πυρά. Βλέπεις, γυναίκες σαν εμένα έχουν πάθη. Κι ο έρωτας είναι το μεγαλύτερο. Εσένα σε ερωτεύτηκα πολύ και βαθιά.

Μα ακόμη πιο πολύ γελάω γιατί νομίζεις πως ξέρεις τι θέλω. Ξέρεις τι ονειρεύομαι. Ξέρεις τι μου αξίζει.

Όχι δεν ξέρεις.

Δεν ονειρεύομαι ένα πρίγκιπα, αλλά ένα θνητό. Έναν άνθρωπο με πάθη σαν εμένα. Ένα σύντροφο στην τρέλα. Την ελευθερία ονειρεύομαι. Κάποιον που θα ρωτάει και δε θα αποφασίζει για μένα. Πως νιώθω, τι θέλω, τι ονειρεύομαι και τι μου αξίζει.

Δίκιο έχεις. Δε μου αξίζει αυτό.

Αλλά φίλοι δε θα μείνουμε. Γιατί ο έρωτας δε μετουσιώνεται σε φιλία. Δε μετασχηματίζεται. Ο έρωτας είναι φωτιά, δε μπορεί να μοιάσει με το νερό.

Όχι. Φίλοι δε θα μείνουμε.

Γιατί οι φίλοι μου με σέβονται. Κι έμενα και τα θέλω μου. Έχουν μάθει να ρωτούν. Δεν αποφασίζουν ερήμην μου. Δεν εμφανίζονται κι εξαφανίζονται κατά το δοκούν χωρίς να ενδιαφέρονται πραγματικά τι επιπτώσεις έχει αυτό στον ψυχισμό μου.

Οι φίλοι μου δεν παγώνουν τα συναισθήματά τους, ούτε παρασύρονται από τις ανάγκες τους να νιώσουν λιγάκι κοντά μου. Κι ύστερα αφού νιώσουν σημαντικοί κι ότι υπάρχει κάποιος που τους περιμένει δε φεύγουν… ως την επόμενη φορά που θα νιώσουν μόνοι.

Οι φίλοι μου μοιράζονται. Έχουν μάθει να παλεύουν. Δεν το βάζουν στα πόδια με την πρώτη δυσκολία. Οι φίλοι μου δεν είναι αδύναμοι μπροστά στη ζωή κι αυτά που φέρνει.

Οι φίλοι μου τα σκοτάδια τους τα κάνουν φως γιατί έχουν μέσα τους φωτιά.

Να μείνουμε φίλοι…. Όχι. Ευχαριστώ. Έχω αρκετούς. Οι θέσεις καλύφθηκαν.