Πόσος καιρός έχει περάσει μήτε και ξέρω. Μα για δες… δε δίνω δεκάρα, δε με νοιάζει. Είναι ο χρόνος για μας αμελητέος παράγοντας, όπως κι όλοι οι εξωτερικοί που δε μας αφορούν, ποσοτικά ή ποιοτικά ορισμένοι.
Πάντα με ενδιέφεραν μονάχα εκείνες οι μικρές ρυτίδες γύρω από τα μάτια σου όταν χαμογελάς. Άλλο τίποτα δεν έχει σημασία. Και θέλω απλά να συρθώ κάτω από τα σκεπάσματα του κρεβατιού σου, να αφήσω τα δάχτυλα και τα χείλη μου να τρέξουν πάνω στη γυμνή σου σάρκα, να νιώσω το κορμί σου να αναριγά στο άγγιγμα και τη ζεστή ανάσα μου. Δεν ξεχνούνε τα κορμιά την αγάπη, δε γίνεται ανάμνηση, τα δευτερόλεπτα δε μετρούν.
Πώς να την κρύψεις τούτη τη λαχτάρα, που’ χουν δυο άνθρωποι ερωτευμένοι, σα να περίμεναν αιώνια περιπλανώμενοι να βρουν εκείνο το κομμάτι που έχασαν; Θέλω να σου θυμίσω πως είναι να αφήνεσαι στα χέρια μου, στην αγκαλιά μου, να νιώθεις ασφαλής. Να αφήνεσαι στο βιαστικό μου πάθος να ζήσω, να ζήσω μαζί σου τα πάντα, να γευτώ τον έρωτα, να γνωρίσω τον κόσμο.
Θα σε στριμώξω σε μια γωνιά του δρόμου, να κρυφτούμε στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, να σε γδύσω βιαστικά και κρυφά, με το άγχος μη μας δει κανένα αδιάκριτο μάτι και διακόψει τούτη την επιθυμία να σε κάνω δικό μου, να δω στα μάτια σου τον πόθο κι εκείνη την λάμψη της ευχαρίστησης και της απελευθέρωσης.
Πόθος, μια λέξη που δε θα σήμαινε και πολλά αν δεν τη συνόδευαν τα μάτια σου. Αυτά τα μάτια. Ο χρόνος να τα χορτάσω ποτέ δεν είναι αρκετός, μα ένα βλέμμα τους μηδενίζει την απόσταση, εκμηδενίζει τις τα ερωτηματικά και τα διλήμματα.
Γέλα μου, κοίτα με, αγκάλιασέ με, φίλα με. Τέλειωσαν όλα. Τώρα είμαι εδώ.
