Μου λείπεις κι ας μην ήσουν ποτέ εδώ.
Σε ξέρω κι ας μη σε γνώρισα ποτέ. Τους στεναγμούς σου τους αφουγκράζομαι, την οργή σου τη νιώθω στο στήθος σα φτερούγισμα, κάτι μικρές λύπες τις μετασχηματίζω σε χαρές κι ας μη μοιράστηκες μαζί μου τίποτα. Ονειρεύομαι τα μάτια σου κι ας μη χάθηκα ποτέ μέσα τους. Σε ένα χαμόγελο σου αφήνω ένα κομμάτι της ψυχής μου για παρέα στο άδειο μπαρ κι ας μην ήπιαμε ποτέ εκείνο το ποτό, ας μη μεθύσαμε, ας μη χορέψαμε με τα σώματά μας κολλημένα το ένα στ’ άλλο.
Νιώθω το άγγιγμα σου κι ας μη με χάιδεψες ποτέ. Τα χέρια σου να τυλίγουν το κορμί μου σε μια αγκαλιά που μου χρωστάς. Τα δάχτυλά μας πλεγμένα σε ένα γόρδιο δεσμό σε έναν περίπατο, μια νύχτα στα σοκάκια της πόλης. Μα δεν περπάτησα ποτέ μαζί σου, συντροφιά με τις σκιές κάτω από φώτα κίτρινα.
Ακούω τη φωνή σου κι ας μην ψιθύρισες ποτέ στ’ αυτιά μου. Σφυρίζεις τις μελωδίες των αγαπημένων μου τραγουδιών και ζηλεύω που δε μου έμαθες ποτέ πώς.
Αμήχανα καπνίζω το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο, σβήνω σε τασάκια ασφυκτικά γεμάτα, καταστρέφω το άδειο μου πακέτο με μανία, παίζω με τον αναπτήρα σου κι ας μη φύσηξες ποτέ σου τον καπνό, για να γεμίσεις το δωμάτιο σύννεφα. Τα χείλη σου στα δικά μου σε ένα φιλί μεθυσμένο από έρωτα, που έχει μια γεύση καφέ δυνατού, σαν άγριο ξύπνημα από λήθαργο. Κι όμως ποτέ σου δεν ανάσανες απ’ την ανάσα μου.
Κάτι νυχτιές γεμάτες πάθος και διαδρομές δίχως αύριο, με το πόδι σταθερά στο γκάζι και την ταχύτητα να με καρφώνει στο κάθισμα του αυτοκινήτου και να γελάς ανέμελα. Με λίγωσες κι ας μην αλητέψαμε ποτέ εμείς οι δυο. Σε μια συναυλία από εκείνες που δεν πήγαμε ποτέ, ο ρυθμός της μουσικής μας ξεσήκωνε σαν αέρας που σαρώνει τα πάντα στο διάβα του.
Είσαι παντού κι ας μην υπάρχεις πουθενά. Ίσως μονάχα, μες στου νου μου το ταξίδι. Σα μια παραίσθηση γλυκιά, σαν ξεθωριασμένη ανάμνηση ενός έρωτα, που άργησε πολύ περισσότερο από όσο μπορούσα να περιμένω.
Ήρθες ή μήπως είναι ο ενθουσιασμός μου, ο φόβος για το άγνωστο κι η πρόκληση που με πλανεύουν;
