Ντυμένη στα λευκά η πριγκίπισσα,
Φορώντας τις βαριές δαντέλες, τα αστραφτερά διαμάντια και την αγάπη της,
Καρφιτσωμένα στα μαλλιά της μοσχομυριστά άνθη λεμονιάς,
Στα χείλη το χαμόγελο ανυπόμονο,
Το βλέμμα της αγνό, ερωτευμένο.
Περπάτησε ένα κατακόκκινο χαλί,
Πέρασε ανάμεσα από λευκά ξύλινα φανάρια με χοντρά λευκά κεριά,
Αραδιασμένα στο πλάι του διαδρόμου, που διέσχισε,
Στηριγμένη στο μπράτσο εκείνου που της έδωσε ζωή.
Ανέβηκε δέκα σκαλοπάτια, για να συναντήσει εκείνον που θα τη μοιραζόταν μαζί του.
Κι εσύ, ο πρίγκιπάς της, δεν ήσουν εκεί.
Γιατί τα παραμύθια δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος.
Δεν έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Μη με ρωτήσετε τι έγινε μετά.
Κι αν έπρεπε να δώσει απαντήσεις σε χιλιάδες γιατί,
Αν μίσησε εκείνον που’ χε κάποτε τόσο πολύ αγαπήσει,
Αν κλείστηκε στον εαυτό της,
Αν έφτασε στον πάτο,
Αν έχασε την εμπιστοσύνη της στους ανθρώπους,
Κι αν είπε πως “Ποτέ ξανά δε θα ερωτευτεί!”.
Μια μέρα άνοιξε την πόρτα
Κι άρχισε πάλι για τον εαυτό της να ζει.
