Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον.
Για αυτό εσύ κι εγώ το ζήσαμε μέσα στη νύχτα. Μόνο που εμένα μου αρέσει το φως, το σκοτάδι με κουράζει.
Να το μαρτυρήσω, ή να μην το μαρτυρήσω;
Να της το πω κι εκείνης να το ξέρει ή να μην της το πω;
Να της πω πως έχω περάσει βραδιές πάθους μαζί σου, πως έχω γευτεί τα χείλη σου, πως έχω νιώσει την ανάσα σου να καίει στο κορμί μου, πως με άγγιξες όπως δε με έχουν αγγίξει όλοι, πως σε ερωτεύτηκα κι ας μου είπες πως υπάρχει άλλη κι όταν σου ζήτησα να την αφήσεις είπες πως την αγαπάς, όμως με κοίταζες λάγνα, έτοιμος να με κατασπαράξεις σε ένα κρεβάτι μακριά από την αθωότητα;
Να της πω για τον τρόπο που με κοίταζες, ακόμα και στα μεγαλύτερά μου χάλια, όταν τον εαυτό μου δεν τον είχα περιποιηθεί, δεν είχα ξοδέψει ώρες μπροστά στον καθρέφτη, όταν ήμουν μόνο εγώ, με τα περιττά κιλά μου και τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου, κουρασμένη αλλά τρελή από έρωτα, με ένα χαμόγελο και μια ενέργεια που έφτανε να πολεμήσω με όλο τον κόσμο για να σε έχω δικό μου;
Ωραία αγάπη. Εγωιστική. Και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Όλα δικά σου. Εγώ στο κρεβάτι σου, λίγο σεξ, να σε κοιτάζω σαν να είσαι η αρχή και το τέλος του κόσμου, να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά, να με αγκαλιάζεις, να με εμπιστεύεσαι, να μου μιλάς.
Νόμιζα πως ήσουν ερωτευμένος, μα έψαχνες απλά λίγη οικειότητα στη μοναξιά σου…
Να της μιλήσω για τη ζήλια σου, όταν ένιωθες ότι ξόδευα το χρόνο μου με κάποιον άλλο που δεν ήξερες αν είναι φίλος ή εραστής, γιατί βλέπεις ζητούσες από μένα την αποκλειστικότητα και την επιβεβαίωση πως είσαι ο ένας και μοναδικός;
Να την κοιτάξω κατάματα και να της πω πως την εκθείαζες στους φίλους, τους μίλαγες για τον έρωτά σου για εκείνη, αλλά το βράδυ όταν κλείνατε το τηλέφωνο και τα νέα της ημέρας κι εκείνη κοιμόταν αθώα κάπου μακριά σου, εσύ βρισκόσουν στο κρεβάτι μου κι αποκοιμιόσουν στην αγκαλιά μου;
Πρέπει να ξέρει κι εκείνη. Εγώ ήξερα. Μπορεί να μη γνώριζα τα πάντα, μα τουλάχιστον γνώριζα την ύπαρξή της.
Κι έχω και τόσες αποδείξεις, μηνύματα, κλήσεις… ήξερα πως θα έρθει η στιγμή που θα τις χρειαστώ. Δεν είναι θέμα εκδίκησης, μα βλέπεις τη λυπάμαι κι εκείνη. Γιατί τι να την κάνω τέτοια αγάπη; Μήπως εμένα θα μου ήσουν πιστός; Την αγαπούσες έλεγες, δε θα ήθελες να την πληγώσεις, μα σε ξένα κρεβάτια και δανεικές αγκαλιές ξόδευες τις νύχτες σου μακριά της. Αυτό ήμουν κι εγώ. Κάτι δανεικό. Και δεν ήμουν η μόνη…
Να το μαρτυρήσω το μυστικό αυτό ή να μην το μαρτυρήσω;
Δε θέλω να σε εκδικηθώ, ούτε να σε πονέσω. Αλλά δε σου αξίζει να είσαι ευτυχισμένος και πάνω από όλα δεν αξίζει σε μένα και σε κείνη το ψέμα, τα μυστικά, η απάτη. Βλέπεις κάποια στιγμή αποδεικνύεται το κάρμα του καθενός…
Θέλω να της πω, πως έχουμε ένα κοινό, ίσως και παραπάνω… την ανοησία, τον έρωτα για τον ίδιο άντρα, αυτόν που και τις δυο μας εκμεταλλεύτηκε.
Ύστερα αν θέλει εκείνη ας σε κρατήσει, ας σε συγχωρήσει, ας σε αγαπήσει. Εγώ δε σε έχω ανάγκη πια.
Προτιμώ τους νόμιμους εραστές από τους παράνομους. Προτιμώ να είμαι η προτεραιότητα κι όχι η ανάγκη. Έρχομαι πρώτη, όχι δεύτερη.
Φοβάσαι, γλυκέ μου; Ας πρόσεχες. Η δικαίωση έρχεται για όλους και φέρνει μαζί την κάθαρση.
