Περνάει ο χρόνος, καρδιά μου. Ακούς το ρολόι να χτυπά ρυθμικά, ο ήχος του τις νύχτες σε ξαγρυπνά. Πόσο ενοχλητικός…
Και κάθε δευτερόλεπτο που μετρά, είναι άλλο ένα δευτερόλεπτο μακριά σου. Κι ο χρόνος δε μετρά για μας όπως για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Έχει έναν τρόπο παράδοξο. Μοιάζουν αιώνες οι στιγμές. Κι εκείνες που περάσαμε μαζί κι εκείνες που στερήθηκα μακριά σου.
Μα να μην ξέρω τι σκέφτεται το μυαλό σου και τις κινήσεις σου μέσα στη μέρα; Γέλασες σήμερα με κάποιο αστείο; Χαμογέλασες στη γιαγιά που σε σκούντησε με το μπαστούνι της; Βοήθησες ένα παιδάκι να περάσει το δρόμο για να πάει στο σχολείο; Αγχώθηκες στη δουλειά; Είσαι κουρασμένος; Τρίβεις το μέτωπό σου και σκέφτεσαι λύσεις για τα προβλήματα; Εμένα με σκέφτεσαι; Λείπει το κορμί μου από τα σεντόνια σου; Κρατάς ένα κενό στην αγκαλιά σου για να κουρνιάσω; Μου μιλάς τις νύχτες σα να είμαι εκεί; Ξυπνάς το πρωί, ζητώντας τα δάχτυλά μου στο πρόσωπό σου και τα χείλη μου υγρά πάνω στα δικά σου;
Μικροί εγωιστές, μικροί πρίγκιπες και πριγκίπισσες, μικρά κακομαθημένα πλάσματα.
Δεν τολμάω να σου γράψω, πόσο μου λείπεις. Δεν τολμάω, από φόβο μην μου πεις όχι. Κι αν υπάρχει κάποια άλλη στη θέση μου, αντέχω άραγε να το μάθω; Με αντικατέστησες; Θα κάνεις όνειρα με εκείνη; Θα μοιραστείς την τρέλα και το παιχνίδι; Μπορεί. Δε θα μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο, έτσι κι αλλιώς. Ευτυχισμένος έπρεπε να’ σαι μόνος κι ύστερα απλά να μοιραστούμε αυτή την ευτυχία.
Κι αν έχω ένα φόβο πιο μεγάλο, θα’ ναι μήπως σε κράτησα δέσμιο, γιατί εγώ ήθελα ελεύθερο να σε αφήσω, σαν ένα μπαλόνι με ήλιον κι όχι σαν ένα χαρταετό που τον κρατάς γερά να μην πετάξει. Μα όταν θέλω κάτι να μοιραστώ, θέλω μονάχα μαζί σου. Και κρατώ το τηλέφωνό μου, για να σου γράψω ένα μήνυμα κι ύστερα το αφήνω στο πλάι. Και το ξαναπιάνω και το ξαναφήνω. Και μαλώνω μαζί μου, γιατί σε ψάχνω. Και θυμώνω μαζί σου, γιατί διάλεξες να φύγεις. Γιατί;
Γιατί σε έβλεπα να φεύγεις, μα δεν έμαθα ποτέ γιατί. Γιατί μάλλον δεν ήθελες και ποτέ να μείνεις. Μάλλον. Αλλά μου λείπεις. Με ταξίδεψες σε ένα όνειρο και τώρα δε θέλω να γυρίσω πίσω στην πραγματικότητα. Πώς να προτιμήσεις τη ρουτίνα και κάτι πεζό αντί για το παραμύθι;
Θα σου γράψω πως μου λείπεις. Κι ό,τι θέλει ας γίνει.
Είναι βράδια που είμαι πολύ κουρασμένη, για να μπορέσω να συγκρατήσω τούτη την παρόρμηση. Υπάρχει ακόμα στην καρδιά μια ελπίδα. Το μυαλό δεν το υπάκουσα ποτέ ολοκληρωτικά.
