Στα φώτα του δρόμου που παλεύουν να ξανοίξουν την ομίχλη, μοιάζω φάντασμα που ταξιδεύει σε δρόμους χειμωνιάτικους, υγρούς, παραποτάμιους, σκοτεινούς. Μέσα σε ένα λευκό φουστάνι, θυμίζω μια νύφη που βγήκε από εφιάλτη, με τα μάτια μου δακρυσμένα και τη μάσκαρα να έχει μουτζουρώσει το πρόσωπό μου. Σε μισώ απόψε. Κλαίω μονάχα από θυμό, όχι από την έλλειψή σου, όχι από απελπισμένο έρωτα.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα που πήγε η θλίψη. Τι να απόγινε τούτο το συναίσθημα; Δεν είμαι διαφορετική και σπάνια. Αλλά κλαίω μονάχα όταν θυμώνω. Και μαζί σου είμαι φριχτά οργισμένη.
Πες μου, πως γίνεται να αφήνεις κάποιον που αγαπάς. Πες μου, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τον τόσο αλτρουισμό. Όταν λες αγαπώ, περιλαμβάνει η λέξη, άραγε, προϋποθέσεις και συνθήκες, έχει ημερομηνία λήξης; Πώς μπορείς να με αγαπάς από μακριά, χωρίς να με αγγίξεις, να αποθέσεις ένα φιλί στα χείλη μου, να μου κάνεις έρωτα, δεν καταλαβαίνω. Και πες μου αλήθεια, που είναι αυτή η αγάπη όταν αποφασίζεις εσύ για μένα, για τους δυο μας. Ξέρεις αλήθεια τι θέλω, χωρίς να με ρωτήσεις; Λάθος ξέρεις…
Μη μου μιλήσεις ξανά για αγάπες, για έρωτες, για το καλό μου. Ποτέ ξανά.
Να μην ανησυχείς για μένα. Δε σε έχω ανάγκη. Δεν έχω αν κι ερωτηματικά. Ξόρκισα την απογοήτευσή μου. Έχω τις απαντήσεις που δεν μου έδωσες ποτέ. Δεν υπήρχε αγάπη. Εκείνος που αγαπά προσπαθεί, μένει, μιλάει, μοιράζεται, ουρλιάζει, πανικοβάλλεται, τρέμει, σε κρατά σφιχτά.
Δεν είμαστε φίλοι. Εδώ αποφασίζω εγώ. Για μένα και μόνο.
Εδώ λέμε αντίο. Κι ο θυμός φεύγει και σκουπίζω με την ανάστροφη του χεριού μου τα δάκρυα.
Και δεν υπήρξες ποτέ, δεν έχω σημάδια… Δε σε θυμάμαι πια.
