Φεγγάρια καινούρια, λες, θα μας ανοίξουν ορίζοντες καινούριους. Στα νέα ξεκινήματα εναποθέτεις τις ελπίδες σου.
Ποτέ.
Είχα μάθει να μη λέω “ποτέ” μαζί σου. Είχα μάθει. Έτσι είπα. Μα δεν έμαθα τίποτα.
Ανεπίδεκτη.
Κι εσύ κακός δάσκαλος.
Ποτέ.
Γεμίζουν τα φεγγάρια και το βλέπεις, δε θα ξανασυναντηθούμε. Δε θα ξανασυστηθούμε. Όλα στη ζωή κάνουν τον κύκλο τους, λες. Ο δικός μας είχε τετραγωνίσει.
Γιατί αυτή η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία έμεινε κλειδωμένη στο κουτί της Πανδώρας. Γιατί οι ανήφοροι κι οι Γολγοθάδες είναι κουραστικοί για κάποια που της κόβεται η ανάσα και καπνίζει μανιωδώς γεμίζοντας αποτσίγαρα σωρό το τασάκι. Κι αυτός ο κύκλος έγινε έλλειψη κι ύστερα γέμισε γωνίες – εκείνες που κρύβω όσα σκέφτομαι.
Περίμενα τόσο να έρθεις. Έτσι για δυο στιγμές. Να μην πεις τίποτα. Ή να τα πεις όλα. Δική σου επιλογή. Αλλά δεν ήρθες. Δεν ήρθες ποτέ. Κάποτε…
Δεν υπάρχει κάποτε, δεν υπάρχει κάποια στιγμή. Κι όταν ήσουν εδώ κι αυτό ποτέ ήταν. Γιατί δεν ήθελες να είσαι εδώ.
Ποτέ, γαμώτο. Ποτέ.
Κι απόψε δεν περίμενα απλά. Το ήθελα απόψε. Το είχα τόση ανάγκη. Το έχω τόση ανάγκη. Απλά να με πάρεις αγκαλιά, να πνίξω την ανάσα μου στο αρωμά σου. Μην πεις τίποτα. Δεν είχες έτσι κι άλλιως κάτι να πεις. Δεν υπάρχουν κατάλληλες στιγμές. Δεν υπήρχε τίποτα ποτέ. Μόνο το εγώ μου να φωνάζει, να ουρλιάζει, να παρακαλάει. Εξευτελισμός. Πόσο να παρακαλέσεις για κάτι που δε σου δόθηκε, μήτε θα σου δοθεί ποτέ; Λες να μην ξέρω; Απλά η επιμονή μου είναι παροιμιώδης. Είπα θα σε κάνω να θελήσεις. Ανόητη απλά.
Εσυ λυτρώθηκες τώρα. Εγώ ακόμα παλεύω. Οι αποφάσεις δικές μου. Τις δικές σου δεν τις εμαθα ποτέ. Δε θα τις μάθω. Ούτε εκείνα που είχες να πεις θα τα ακούσω ποτέ. Δε θέλεις να τα πεις. Αν ήθελες θα το είχες κάνει από καιρό. Μπορεί και να φοβάσαι μήπως τα εκμεταλλευτώ.
Δε λυτρώθηκες όμως μόνος σου. Σε λύτρωσα εγώ με τον εγωισμό μου. Με ένα ρημάδι κουμπί, μα δε σβήνεις κι ας το πάτησα. Δεν είμαι κακομαθημένη. Να με κακομάθεις, ήθελα, εσύ.
Ποτέ.
Εγωίστρια είμαι, μα όχι όσο μου καταλογίζεις. Μου είχες δώσει λίγα δικαιώματα. Δεν έπρεπε να με ψάχνεις. Δεν έπρεπε να το ξέρω ποτέ. Δε φταις εσύ. Απλά δεν ξέρεις να καλύπτεις τα ίχνη σου. Κι ήξερα πως είσαι το κοινό μου. Ο πιο φανατικός αναγνώστης.
Φταίω εγώ, που βλέπω την πραγματικότητα όπως τη θέλω. Κάπου εκεί που το όνειρο μπλέκει με το τώρα. Ο χρόνος είναι τώρα έλεγα εγώ, μα εσύ έλεγες ποτέ. Μαθαίνουμε λες. Να σου πω τι έμαθα; Πως τελικά είμαι κακή μαθήτρια. Πως στα μάτια σου αντικατόπτριζα τις δικές μου ανάγκες. Τις δικές σου τις λογάριασα μα δεν το έμαθες ποτέ.
Το λόγο μου δεν τον κρατάω. Το βλέπεις. Είπα, δε θα σου ξαναγράψω ποτέ. Μα απόψε δεν άντεξα. Γιατί το δικό μου ηλίθιο ποτέ έρχεται και παρέρχεται. Δύσκολη ήταν αυτή η μέρα. Αυτό το αναθεματισμένο σήμερα, απλά παραλίγο να με σκοτώσει. Επικίνδυνοι οι δρόμοι μου. Λέω, πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα; Μπορούν, λιγάκι. Να ξέρω πως δε με νιώθεις ποτέ, όταν σε σκέφτομαι κι όταν ζητάω να’ ρθεις. Απλά δεν ακούς. Καλύτερα. Κάποια στιγμή θα συνηθίσω να κοιμάμαι χωρίς απορίες.
Κακός δάσκαλος ήσουν. Ή εγώ η χειρότερη μαθήτρια. Ανυπόμονη. Είχα ένα πάθος, μια δίψα, μα δε φτάνει. Ποτέ δεν έφτανε.
Δύο γιατί έχω που θα μου μείνουν αμανάτι. Όχι γιατί δεν έρχεσαι. Αυτό το ξέρω.
Έτσι να αναθεματίζω αυτό το κάποτε που το έκανα μόνη μου ποτέ.
Κι εσύ εγωιστής και κακομαθημένος είσαι. Μισόλογα κι επιβεβαίωση. Ούτε εγώ κατάφερα να σου μάθω τίποτα ποτέ.
Αν σου είχα μάθει δε θα με άφηνες να περιμένω απαντήσεις. Αποτυχία στα διαγωνίσματα. Μένουμε μετεξαταστέοι κι άλλη ευκαιρία δεν έχει.
Ευτυχώς δεν είχα άλλα τέτοια βράδια. Κάποια στιγμή θα με καταπιεί το μαξιλάρι κι απόψε. Μα ήθελα απόψε να έρθεις κι ας μισείς τα δάκρυα. Δε θα έρθεις ποτέ. Απλά φοβήθηκα απόψε κι ήθελα εσένα εδώ. Θα έρθουν κι άλλα απόψε. Θα συνηθίσω. Μπορώ. Δεν ξέρω γιατί δε συνήθισα ακόμα. Ίσως πάνω που είπα να σ’αφήσω, θυμήθηκες να μου ζητήσεις εξηγήσεις για τα λάθη μου. Αχ, δάσκαλε! Μπορούσες απλά να μου βάλεις ένα κακό βαθμό. Αλλά ρωτάω πολλά “γιατί” και βαριέσαι να μου εξηγήσεις. Κουράζεσαι ή δεν είσαι έτοιμος. Κι εγώ όλο ζητάω.
Δε με συγχώρησα ποτέ. Όχι γι’ αυτά που νομίζεις εσύ για λάθη μου. Δεν είναι λάθος ο έρωτας. Δεν είναι λάθος να προσπαθώ να με προστατέψω από σένα αλλά κι από τον εαυτό μου. Άλλα είναι τα λάθη μου. Που πάντοτε σε συγχωρούσα. Εκεί δεν είχε ποτέ. Αναθεματισμένο μεγαλείο του έρωτα. Κι η ειλικρίνεια να ξέρεις, δεν είναι προσόν. Είναι καμιά φορά τρομακτική. Σ’ αυτήν πρέπει να βάλω ένα ποτέ, αν θυμηθώ.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού… Δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν είσαι το καλό ή το κακό. Εδώ είχες πει ποτέ, θυμάμαι. Μάλλον για μένα καταλήξαμε στο δεύτερο.
Δεν έχει σημασία. Βάζω στο περιμένω ένα ποτέ. Εσύ έτσι κι αλλιώς δεν περιμένεις.
Κι όλα θα τα αφήσουμε πάλι να αιωρούνται σα συννεφάκια στη χώρα του ποτέ.
