Ρουφώ αχόρταγα κάθε φιλί, κάθε ανάσα σου, σαν να’ ναι η τελευταία που θα μοιραστείς μαζί μου.
Πώς να σε χορτάσω;
Κάθε μέρα μοιάζει πιο φωτεινή, κάθε αγκαλιά ιδανική και τα όνειρα τόσα πολλά, για να τ’ αφήσεις να χαθούν.
Πώς να σε βαρεθώ;
Κάθε στιγμή και μια καινούρια περιπλάνηση σε άγνωστα μονοπάτια που τα περπατώ πρώτη φορά μαζί σου.
Μάθε με, αγάπησέ με.
Σαν άλλος Πυγμαλίωνας, θα με διδάξεις όλα όσα ποτέ δε γνώρισα ή δεν πρόσεξα κι εγώ θα σε μάθω πως τα μικρά, αυτά που φαίνονται ασήμαντα είναι τα πιο σημαντικά…
Δεν ξέρω τι θα πει για πάντα.
Ποτέ δε σου υποσχέθηκα αιώνια πίστη, αφοσίωση, αγάπη.
Μόνο θυμάμαι σου’ χα πει πως ό,τι ονειρεύτηκα μου το’ φερες εσύ.
Τη σκόνη απ’ τα αστέρια και τη μαγεία μιας νύχτας με ολόγιομο φεγγάρι.
Τα χρώματα ενός ατημέλητου ανθισμένου κήπου και τους ήχους απ’το αγαπημένο μου τραγούδι.
Το πρωινό ξύπνημα με ένα χάδι, την απεριόριστη προσοχή και τη φροντίδα που θα μπορούσε να με πνίγει αν δεν την είχα τόση ανάγκη.
Την επανάσταση, το πάθος, τον έρωτα και που με κάνεις να νιώθω μοναδική.
Την ελευθερία.
Γι’ αυτό το τελευταίο σ’ αγάπησα.
Όσο με κάνεις να νιώθω ελεύθερη μέσα στη δέσμευση της καθημερινότητας και του συνηθισμένου θα σ’ αγαπώ.
Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ για πάντα… μονάχα για όσο οι δυο μοναδικές προσωπικότητες θα συμπληρώνουν η μια την άλλη χωρίς να επιβάλλονται.
