Τα χρόνια περνούν σαν στάλες βροχής  γοργά και χωρίς να τα νιώσουμε. Μου λες γερνάμε,  μεγαλώνουμε. Φοβάσαι. Μα εγώ είμαι ευτυχισμένη. Κάθε ρυτίδα στο πρόσωπό σου με κάνει χαρούμενη κι αγαπώ τις γραμμές έκφρασης γύρω από τα μάτια και το στόμα σου. Αυτές που αγκαλιάζουν τόσο γλυκά το χαμόγελό σου κι αφήνουν τα ίχνη κάθε διασκεδαστικής στιγμής. Αγαπώ κι εκείνα τα σημάδια του κορμιού σου που θυμίζουν παιδικές αταξίες, εφηβικές ανοησίες, νεανικές αλητείες και σε ξεχωρίζουν από όλο τον κόσμο. Τη μοναδικότητα σου, τον τρόπο που με κάνεις να νιώθω, τον κόσμο που ανακαλύπτω κι εξερευνώ μαζί σου, τις στιγμές που είναι μόνο δικές μας σαν κρυφό, ένοχο μυστικό, τα μάτια σου τα ταξιδιάρικα που ονειρεύονται ανοιχτά ορίζοντες ξένους, μακρινούς, τα χείλη σου που φιλούν δίχως παρελθόν, δίχως αύριο, μονάχα στο τώρα σε μια ανάγκη να ζήσεις το παρόν δίχως φόβο, με ένα πάθος που τρομάζει πρώτα εσένα, τα δυνατά σου χέρια που με αγκαλιάζουν σφιχτά για να χορτάσουν τη στιγμή απελπισμένα μήπως χάσουν τούτο το οικείο, το γνώριμο, το αγαπημένο χάδι, το άγγιγμα που γεννήθηκαν για να δώσουν.
Μη φοβάσαι αγάπη μου. Τα χρόνια όμορφα περνούν κι αφήνουν πίσω αναμνήσεις γλυκόπικρες, γέλιο, δάκρυ, σμιλεύουν ρυτίδες, σημάδια ο χρόνος. Δεν είναι φθορά, δεν είναι παραίτηση. Είναι μάρτυρες μιας ζωής γεμάτης όπως μας πρέπει, όπως ονειρευτήκαμε.
Πες μια καληνύχτα στον καθρέφτη απόψε κι ερωτεύσου όπως εγώ εκείνα τα σημάδια.