Scripta manent, verba volant.
Δε θα σου ξαναγράψω.
Νόμιζα πως τα πήγαινα καλά με τα γραπτά. Στα προφορικά ανέκαθεν ήμουν μια αποτυχία. Ήταν για μένα σαν τα μαθηματικά. Τελικά, φαίνεται πως και στα γραπτά με διακρίνει μια ανικανότητα να αποτυπώσω αυτό που νιώθω, αυτό που θέλω να πω, να μοιραστώ. Δεν έχει νόημα, άλλα να θέλω να πω κι άλλα να λέω. Δεν ξέρω γιατί γίνεται έτσι. Όταν σκέφτομαι είναι εντελώς διαφορετικά. Όταν διαβάζεις βλέπεις κάτι άλλο. Ίσως απλά να μην είχαμε ποτέ το χρόνο να μάθουμε να συνεννοούμαστε. Ναι, σε καταλαβαίνω. Απλά δε θέλω να σε καταλαβαίνω. Γιατί όλο σε συγχωρώ. Και δε θέλω να σε συγχωρώ, γιατί έχω πληγωθεί. Αν μπορούσα λίγο να σε μισήσω θα ήταν ίσως καλύτερα. Όχι δεν είσαι κακός. Όχι δεν ήθελες να με πληγώσεις. Συμβαίνουν αυτά. Δεν πειράζει. Θα περάσει. Κάποτε. Κάποια στιγμή. Δεν υπάρχει πικρία. Ο έρωτας αφήνει γλυκιά γεύση. Απλά μου λείπει αυτή γεύση.
Δε θα σου ξαναγράψω.
Θα γράφω για όλα εκείνα τα ανώδυνα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μου είσαι επώδυνος που και που. Δε σε κατηγορώ. Δεν έφταιγες ποτέ εσύ. Απλά σαν παιδί θέλω κάποιον να με πιάσει από το χέρι και να μου δείξει για να καταλάβω. Προσπάθησα πολύ να καταλάβω είτε το πιστεύεις είτε όχι. Ίσως ακόμα να μη μπορώ. Μάλλον βλέπω τον κόσμο πιο απλά και το πολύπλοκο του μυαλού σου με εμποδίζει. Μάλλον δεν είμαι τόσο ελεύθερη από προκαταλήψεις, θα πεις. Δεν είναι έτσι όμως. Απλά σαν κακομαθημένο παιδί, σαν εγωίστρια, πίστευα ότι δε θα ερχόμουν δεύτερη ποτέ. Δε μου το επέτρεπα. Αλλά δεν ήσουν πρόκληση. Κι ύστερα απλά σε άφησα ελεύθερο να διαλέξεις και διάλεξες. Ό, τι σε κάνει ευτυχισμένο. Εμένα μου φτάνει. Να είσαι καλά.
Δε θα σου ξαναγράψω.
Το λέω και ξανά για να το πιστέψω. Η επανάληψη βοηθάει. Μάλλον. Θα μας απελευθερώσω από αυτό το μαρτύριο με τις τετριμμένες συγγνώμες. Κατήντησε κουραστικό. Τελικά οι λέξεις πληγώνουν. Κι αν σε αδίκησα, κι αν σε έκρινα κι αν σε πρόδωσα, φταίω. Αλλά να θυμάσαι πως οι έρωτες είναι εγωιστές. Τα θέλουν όλα δικά τους εκείνη τη στιγμή. Δεν μπορούν να περιμένουν. Τον πληρώνουν ακριβά το χρόνο. Κι εγώ αυτό το χρόνο τον πλήρωσα χρυσάφι. Δεν έπρεπε να μου αφήσεις ποτέ χρόνο για ενδοσκόπηση. Ακόμη κρέμομαι σε μια κλωστή, ανάμεσα στις αμαρτίες και τα θέλω μου. Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω. Φοβάμαι, να μη νιώσεις πάλι ότι χρησιμοποιώ εναντίον σου εκείνα που έχουμε μοιραστεί πάνω σε ένα ποτό.
Δε θα σου ξαναγράψω.
Χάνω το φως που έχουν τα μάτια σου και την αντίδρασή σου. Χάνεις εκείνο το βλέμμα μου που ανταμώνει το Θεό. Δεν ξέρω αν θα είμαι έτοιμη ποτέ να το ξαναζήσω. Είμαι δειλή. Τρέμουν τα χέρια μου, κόβονται τα πόδια μου, δεν έχω ανάσα. Σκέτη αρρώστια ο έρωτας. Παράλυση. Δεν ξέρω αν αντέχω να σε ξαναδώ. Μεγαλώνω βλέπεις κι ελλοχεύουν κίνδυνοι στις μεγάλες συγκινήσεις. Μα αν είναι κάτι που ήθελες να πεις μην αργήσεις. Είναι κάτι συναισθήματα, κάτι λέξεις, που γίνονται θεριά με το χρόνο. Ξέρεις που να με βρεις. Αν είμαι ακόμη εδώ…
