Σε έχει φιλήσει ποτέ το φεγγάρι;
Κάποια βράδια όχι από εκείνα που φέγγει ολόγιομο, κάνοντας τα αστέρια γύρω του χλωμά, σχεδόν ανύπαρκτα και τα άλλα τα πιο μακρινά φεγγοβολούν κλέβοντας λίγη λάμψη και κάνοντας τον ουρανό πίνακα γεμάτο μαγικά λυχνάρια.
Έχεις δει κάποια βράδια την ημισέληνο, περήφανη, σχεδόν ακρωτηριασμένη αλλά δυνατή, να στολίζει τον ουρανό προσμένοντας να γεμίσει το άλλο της μισό;
Κάτι τέτοια βράδια, το έχεις αφήσει το φεγγάρι να σε φιλήσει;
Ένιωσες το χάδι του στα χείλη σου, στα μάγουλα, στο μέτωπό σου;
Σου έδωσε το φιλί του χωρισμού, ένα φιλί στα βλέφαρα, τρυφερό γεμάτο απόγνωση;
Εκείνα τα φιλιά του φεγγαριού, αλησμόνητα, απάτριδα, γεμάτα λαχτάρα. Δε μπόρεσα ποτέ να τα αποφύγω, μήτε να τα ξεχάσω, μα πιο πολύ δε μπόρεσα να πάψω να τ’αποζητάω. Νύχτες που μου άπλωνε το φως του πώς ήταν δυνατό να τ’ αρνηθώ, όταν μες στο σκοτάδι, το δικό του το φως ήταν η μόνη αλήθεια;
Σαν εραστής που σε συναρπάζει, σαν σοφός βασιλιάς, σύντροφος στις πιο δύσκολες αποφάσεις, σα θυμωμένος σύζυγος, απαιτητικός, προδομένος, αλήτης, προστακτικός, σα μοιραίος έρωτας συγκλονιστικός, σα φίλος πιστός.
Αν δε σε φίλησε ποτέ το φεγγάρι, είναι μονάχα γιατί φοβήθηκες εσύ. Τα πλάσματα που ζουν τη νύχτα μονάχα τούτο εμπιστεύονται, μονάχα το φιλί του τους δίνει δύναμη. Και τα φιλιά του δεν αφήνουν σημάδια όπως του ήλιου. Τα φιλιά του φεγγαριού στεγνώνουν απαλά τα δάκρυά σου, σα ζωοδότης σου προσφέρει πνοή λίγο πριν ξεψυχήσεις κι ύστερα σ’ ανασταίνει.
Κι όταν το φεγγάρι λείψει, κείνες οι νύχτες πριν ξαναγεννηθεί θυμίζουν πένθος. Ζω μονάχα για τη μέρα που θα γυρίσει.
Αν δε σε φίλησε ποτέ το φεγγάρι, μην τολμήσεις να μου μιλήσεις για άλλα φιλιά…
