Κοιμήθηκα σαν παιδί μετά από καιρό. Ήσυχα κι αγνά, μα δίχως την αγκαλιά σου. Βαθιά και χωρίς όνειρα, χωρίς πολύτιμα φορτία στο μυαλό μου, μήτε ανάγκες, ούτε καν εύθραυστα νοήματα που τους έπρεπε προσοχή. Άφησα στην άκρη τα συναισθήματα και τις σκέψεις, να βρω λιγάκι λήθη. Να λησμονήσω αμαρτίες και λάθη, να αφήσω λίγο χώρο στα πάθη. Να δω αν θα αναπτυχθούν ή θα εξαφανιστούν σιγά σιγά κι εκείνα. Οι ισορροπίες ταραγμένες έτσι κι αλλιώς, πάλευαν να γαληνέψουν, μα δε με ένοιαζε. Ας πάλλονταν απόψε σα χορδές. Δικαίωμά τους.

Μου φάνηκε τελικά το κορμί σαν πούπουλο κι όχι βαρύ από την κούραση. Μου φάνηκε το μαξιλάρι μαλακό, το στρώμα μου φιλόξενο και η κουβέρτα χάδι όπως με τύλιξε. Είπα στον εαυτό μου “Σαν να μοιάζει με την ελευθερία απόψε η νύχτα.”. Παράξενο που μου φάνηκε…

Δεν έχω ιδέα αν ο ουρανός έχει αστέρια, αν το φεγγάρι μεσουρανεί ολόγιομο ή κρύβεται σε ένα κυνηγητό με τα σύννεφα. Η ρομαντική μου φύση με εγκατέλειψε κι έδωσε τη θέση της σε εκείνη την απογοητευμένη, κουρασμένη μέγαιρα που όλα της φταίνε.

Πέρασα το χέρι μου μέσα από τη μαξιλαροθήκη, ν’ αγγίξω εκείνο το σατέν ύφασμα του μαξιλαριού, που τόσο μου άρεσε από παιδί, πήρα μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασα. Γύρισα την πλάτη μου στον κόσμο κι άφησα τα μάτια μου να κλείσουν. Πέρασε φευγαλέα από το νου μου η εικόνα σου, ήθελε να μείνει αλλά δεν άντεχα απόψε. Ήθελα απελπισμένα να τη διώξω. Κι όσο την έδιωχνα, τόσο πιο έντονη και ζωηρή προσπαθούσε να κάνει αισθητή την παρουσία της.

Όσο μακριά κι αν είσαι κι αυτή τη βραδιά, ένα με παρηγορεί, η ιδέα πως χαμογελάς ευχαριστημένος. Γιατί είμαστε οι επιλογές μας κι είσαι εκεί που αγαπάς. Χαλάλι σου. Με το χαμόγελό σου στα μάτια μου, έπεσα για ύπνο απόψε κι ήταν η πιο ξεκούραστη βραδιά μου εδώ και καιρό. Με το χαμόγελό σου και μια αγαλλίαση. Έτσι απλά γιατί κατάλαβα ότι ο δικός μου έρωτας δεν ήταν ποτέ εγωιστής. Και γιατί το άξιζες, καρδιά μου, τούτο το χαμόγελο. Κι ήμουν χαρούμενη να σε ονειρεύομαι απλά να χαμογελάς. Σου είπα καληνύχτα κι όλα τα φώτα έσβησαν. Ύστερα δε θυμάμαι.