Σε μισώ.
“Γιατί;” θα με ρωτήσεις.
Λες και δεν ξέρεις.
Σε μισώ, γιατί με έκανες να σε ερωτευτώ τόσο δυνατά. Γιατί παλεύω όλη την ημέρα να αποδιώξω τη μορφή σου. Γιατί μου λείπει το άγγιγμά σου – δεν το χόρτασα ποτέ. Γιατί πεθύμησα να ακούσω τη φωνή σου να ψιθυρίζει στ’ αυτιά μου.
Σε μισώ, για όλες εκείνες τις στιγμές που μοιράζεσαι με κάποια άλλη, για όλες εκείνες που μου υποσχέθηκαν μια νύχτα τα μάτια σου.
Σε μισώ, που λείπεις από την καθημερινότητά μου, που μου λείπεις.
Για όλα εκείνα τα βράδια σε ένα κρεββάτι οι δυό μας, να μου μιλάς για σένα, για τη ζωή, για τον κόσμο. Και για κείνα σε μισώ. Που δεν αντέχω άλλον κανένα να μου μιλήσει γι’ αυτά. Τι να μου πουν όλοι αυτοί;
Σε μισώ και για την αγκαλιά σου που έμοιαζε λίγο με λιμάνι απάνεμο, που ηρεμούσε την ταραγμένη ψυχή μου, χαλάρωνε την καρδιά μου που χτυπούσε σαν τρελή. Που με έκανε να μοιάζω λίγο ανθρώπινη κι όχι σκιά ή αερικό.
Ναι. Δεν αντέχω. Να σε συγκρίνω με τους Άλλους. Μονάχα εσύ. Και σε μισώ γι’ αυτό. Γιατί έπαψα να πίνω την τελευταία γουλιά από το ουίσκι σου, από κείνο το ποτήρι το ακουμπισμένο δίπλα μας.
Μισώ εκείνο το ξεβαμένο γαλάζιο των ματιών σου, γιατί με άφηνε να ονειρεύομαι γλάρους κάπου ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα, να πετάνε γοργά, ελεύθεροι, να αφήνονται στον άνεμο.
Σε μισώ γιατί νίκησες το μυαλό μου, το εξουσιάζεις ακόμα και δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη σκέψη μου από τη δική σου. Άρχισα να σου μοιάζω, γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να σε κρίνω για τα λάθη σου. Εκείνα δεν μπορώ να τα μισήσω. Αναθεματίζω μόνο τους φόβους σου κι εμένα που δεν μπόρεσα να ανάψω τα φώτα, να τους τρομάξω για να φύγουν μακριά.
Σε μισώ γιατί δε μ’ άφησες να σ’ αγαπήσω, να σου χαρίσω απλόχερα ολάκερο τον κόσμο. Να σου δώσω όλα εκείνα που είχα φυλαγμένα για σένα.
Σε μισώ, γιατί το όλα σου φάνταζε τόσο πολύ, που προτίμησες το τίποτα όταν χρειάστηκε να διαλέξεις ένα δρόμο να βαδίσεις.
Σε μισώ, που σ’ αυτό το μονοπάτι δε θα σου κρατώ το χέρι.
Σε μισώ, γιατί δεν καταφέρνω να ξεχάσω, να σε ξεχάσω.
Σε μισώ, γιατί μισώ εμένα που δεν προσπάθησα να σε διεκδικήσω, γιατί η αξιοπρέπεια κι εγωισμός μου ήτανε πάντα πιο δυνατά από μένα.
Καληνύχτα δεν μπορώ να πω. Πάλι ξημερώνει και λείπει το κορμί σου από τα κουβαριασμένα σεντόνια μου.
Άλλη μια μέρα δίχως το φιλί σου. Τις μετρώ και μοιάζει εθισμός που με καταστρέφει αργά.
Θα φορέσω ένα χαμόγελο και θα πιω τον καφέ μου γλυκό. Η κούπα δίπλα μου έχει έναν σκέτο που σε περιμένει.
