Ώρα να νιώσουμε σπίτι… (μια βάση για τις εξορμήσεις)
Περιπλανώμενοι οδοιπόροι, με πυξίδα τον έρωτα σε ένα ταξίδι στον κόσμο. Γύρω μας γκρεμίζεται η πλάση, μα εμείς ταξιδευτές ταυτόχρονα, πλάστες και κτίστες… και δε μας νοιάζει. Γιατί εσύ κι εγώ μικροί δημιουργοί, θα δώσουμε ζωή με ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, την αγάπη μας, με ένα χάδι τρυφερό.
Θέλεις να ανακαλύψουμε το φως, που κρύψαμε κάποτε σε ένα σκοτάδι του μυαλού μας; Θέλεις εκείνες τις γωνιές τις σκονισμένες στο πατάρι της καρδιάς, να τις καθαρίσουμε, να τακτοποιήσουμε, να ανοίξουμε ένα παράθυρο να μπει φρέσκος αγέρας; Θέλεις απόψε να αγναντέψουμε λιγάκι από το μπαλκόνι μας τα πεφταστέρια και το φεγγάρι, να ευχηθούμε, να ονειρευτούμε…;
Μα όταν μας βρει το ξημέρωμα, τούτη τη φορά έχουμε να πιάσουμε δουλειά. Τα χέρια σου και τα χέρια μου, πότε δίπλα δίπλα, πότε αντικρυστά, πότε μπλεγμένα έχουν να φυτέψουν λουλούδια, να τα ποτίσουν, τα χείλη μας να τους μιλήσουν γλυκά και να τα βλέπουμε στη φροντίδα μας να τρανεύουν.
Έχουμε να κάνουμε δουλειές, σου λέω, το πρωί. Θα πάμε να δέσουμε σκοινιά στο δέντρο της αυλής, μεγάλα και γερά, να φτιάξουμε μια κούνια για να αντηχεί φωνές και γέλια και χαχανητά ο κήπος. Και παραδίπλα θέλω μια αιώρα να κρεμάσουμε, με μαξιλάρια αφράτα, να χαλαρώνω πού και πού με ένα βιβλίο κι ένα ποτήρι γλυκό κόκκινο κρασί τα βράδια. Και φαναράκια με κεριά θέλω, να φέγγουν σαν άστρα τις συννεφιασμένες νύχτες και να λες κατέβηκε ο ουρανός δίπλα μας.
Και δύο πολυθρόνες μην ξεχάσεις, στην εξέδρα δίπλα στο ποτάμι. Πόσο έχω ανάγκη να μένω δίπλα στο νερό…
Πάντα ανάποδη είμαι, στην ανακαίνιση ξεκινώ από τον κήπο.
Κι ύστερα θα βαλθούμε να φτιάξουμε κάτι θεμέλια γερά, να ανασηκώσουμε ψηλότερα το ξύλινο καλύβι που είχε πάρει να βουλιάζει με τα χρόνια. Να βάψουμε λιγάκι, να φτιάξουμε ένα ξύλινο τραπέζι από εκείνο τον παρατημένο κορμό στην άκρη του δάσους. Ξέρεις ποιο λέω, εκείνο το δέντρο που το χτύπησε ο κεραυνός κι ενώ συθέμελα το τύλιγε η φωτιά, δεν κατάφερε να το κάψει.
Θέλω και μια μικρή ψησταριά για εκείνα τα κυριακάτικα μεσημέρια που μαζεύονται οι φίλοι αγκαλιά με μπύρες, φωνές, ιστορίες, χαμόγελα διάσπαρτα και μουσικές.
Να μου κουρδίσεις λιγάκι το πιάνο δίπλα στο παράθυρο του σαλονιού και να μαζέψουμε και ξύλα για το τζάκι στην αποθήκη. Μια κουνιστή πολυθρόνα δίπλα και τα γραφεία μας σε ένα δωμάτιο αντικρυστά, για να μπορώ να σου πετάω μπαλάκια από χαρτί και να σε αποσυντονίζω.
Και μια κρεβατοκάμαρα στη σοφίτα, με ένα μικρό μπαλκόνι, να βλέπει την ανατολή.
Ίσα ίσα μια βάση για να ξεκουραζόμαστε ανάμεσα στα δρομολόγια. Θέλω να γνωρίσω τον κόσμο μαζί σου κι ό,τι δε μ’ αρέσει, θα το γκρεμίσω να το φτιάξουμε μαζί από την αρχή.
