Στις άδειες μου ώρες σε σκέφτομαι και μου λείπεις.
Εκείνες τις ώρες φωνάζεις δυνατά, κραυγές στα αυτιά μου, να μην αφήσω τον εαυτό μου, να μην αφήσω τη ζωή, να μην ξεχάσω και να σταθώ δυνατή.
Τις άδειες ώρες καρφώνω το βλέμμα μου στο κενό και πονάω. Διπλώνομαι στα δυο, τα δάκρυα κυλούν κι εγώ δεν είμαι εκεί.
Εκείνες τις άδειες ώρες σκέφτηκα πολλές φορές να βλάψω τον εαυτό μου. Γιατί με σταμάτησες αφού δεν είσαι εδώ;
Με την απορία αν θα σε ξαναδώ, με την ελπίδα να σε ξαναγγίξω.
Η θλίψη σαλεύει το νου, παραμορφώνει το χρόνο και το χώρο, διαβάλλει τις σκέψεις μου.
Στο πουθενά κατοικώ, στο παντού ονειρεύομαι, στο χτες αγαπώ, στο σήμερα πονάω και στο αύριο φοβάμαι.
Τις άδειες μου ώρες, το σπίτι κλείνει σε δυο διαστάσεις και με πνίγει ενώ η μορφή σου μου απλώνει το χέρι να με τραβήξει, να με σώσει.
Οι ενοχές για το απόλυτο τίποτα καταστρατηγούν τη ζωή μου. Κι εκείνα τα αν και τα ερωτηματικά γίνονται σφιχτές θηλιές στο λαιμό.
Στις άδειες μου ώρες σε σκέφτομαι και μου λείπεις. Ένας χωρισμός ο θάνατος κι ένας θάνατος ο χωρισμός.
Εκείνες τις ώρες οι αναμνήσεις γίνονται αγγίγματα, ακούσματα, μυρωδιές, γεύσεις οδυνηρά όμορφες κι αγαπημένες μα τόσο ανύπαρκτες και τελειωμένες.
Τις άδειες ώρες καρφιά και μαχαίρια στο κορμί και την ψυχή μου ματώνουν την κάποτε υπέρμετρα στυγνή λογική μου.
Εκείνες οι άδειες ώρες έρχονται κάθε μέρα…
