Αν μου λείπει κάτι, εκείνα τα βράδια της Παρασκευής που μένω σπίτι μετά από μια κουραστική εβδομάδα στη δουλειά, είναι το πράσινο χρώμα των ματιών σου. Θυμίζει λιβάδια απάτητα και θέλω τόσο να τα περπατήσω, να χαθώ εκεί, να χαλαρώσω, να αφεθώ… Έτσι μονάχα να κοιτάζω τα μάτια σου, να μπαίνω σε ένα όνειρο, να ζω το παραμύθι.
Να με κρατήσεις στην αγκαλιά σου, να μου χαμογελάσεις κι όλα να εξαφανιστούν. Να μείνουμε μόνοι σε τούτο τον κόσμο για μια στιγμή που θα μοιάζει αιωνιότητα. Να ταξιδεύω στα μάτια σου, να νιώθω στο χτύπο της καρδιάς σου, να ονειρεύομαι με τη φωνή σου που θα μου σιγοτραγουδάει μελωδίες ροκ, να αφήνομαι απλά στα χέρια σου που απαλά χαϊδεύουν το κορμί μου.
Για μια στιγμή μονάχα, εκείνα τα έρημα και κουρασμένα βράδια της Παρασκευής, που ο απολογισμός μιας αχανούς εβδομάδας με ταλαιπωρεί περισσότερο από την ίδια. Εκείνα τα σκοτεινά βράδια Παρασκευής που πάλεψα τόσο με το χρόνο, με τους ανθρώπους και με τους δρόμους για να καταφέρω να γυρίσω σε ένα άδειο και κρύο σπίτι.
Ξέρω, το Σαββατοκύριακο θα είσαι όλος δικός μου. Θα χοροπηδώ σα μικρό παιδί στην άφιξή σου, θα μου γελάς, θα διασκεδάζουμε, θα μου μιλάς για τις μέρες που δεν ήμασταν μαζί, πώς ήταν και πόσο σου έλειψα, θα τραγουδάμε φάλτσα μέσα στο αυτοκίνητο σε διαδρομές ανέμελες, σε εκδρομές ανήσυχες, θα με φιλάς και το πάθος θα μου κόβει την ανάσα – ας πεθάνω σ’ αυτό το φιλί, δε με νοιάζει – και ταυτόχρονα θα σ’ ερωτεύομαι ξανά κάθε φορά από την αρχή, θα γεμίζεις το σπίτι, το κρεββάτι μου, θα ζεσταίνεις την καρδιά μου και τα κρύα χέρια μου ανάμεσα στα δικά σου, δε θα μπορούμε να ξεκολλήσουμε ο ένας από τον άλλο. Μέχρι το βράδυ της Κυριακής, που θα σου δίνω ένα πικραμένο φιλί αποχαιρετισμού και μια υπόσχεση αναμονής για το επόμενο Σαββατοκύριακο, που θα είναι ακόμη πιο υπέροχο – αυτό μπορώ να το ορκιστώ. Κι ύστερα πάλι μια κουραστική εβδομάδα.
Έτσι είναι η σχέση μας. Ένα ευχάριστο διάλειμμα κάθε τέλος της εβδομάδας. Ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη ρουτίνα, την καθημερινότητα, την κούραση της δουλειάς, τον εκνευρισμό με το συνάδελφο, τους λογαριασμούς, τους φίλους και τα στέκια.
Μα ως πότε θα είσαι ένα διάλειμμα; Έχω αρχίσει να βαριέμαι. Εγώ θα’ θελα να είσαι εδώ όλες τις μέρες της εβδομάδας. Να μοιραζόμαστε τα άγχη και το γέλιο, να μοιραζόμαστε το ίδιο κρεββάτι, να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, να περπατάμε τους ίδιους δρόμους. Να ταξιδεύουμε μαζί σε όνειρα κι εφιάλτες, να παραπαίουμε ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση με το ίδιο πάθος που αγγίζουμε τον έρωτα. Έλα μαζί μου. Να δημιουργήσουμε κάτι δυνατότερο από το διάλειμμα, κάτι που μπορεί να διαρκέσει όσο μια μικρή αιωνιότητα μάθησης. Να φτιάξουμε ένα πανεπιστήμιο αντοχών, ασημόσκονης, ζαχαρωτών, ελπίδων, απαιτήσεων, τσακωμών, αγάπης. Σύντροφο ψάχνω και συνένοχο, όχι ένα διάλειμμα.
Σε θέλω τώρα.
