Πόσες συγγνώμες να ζητήσω, όταν νιώθω πως δεν τις αξίζω; Πόσες φορές να παρακαλέσω για συγχώρεση, όταν εγώ δε θα σου τη χάριζα σε καμία περίπτωση; Στο είπα πως είμαι σκληρή. Πως μπορώ να σε πληγώσω είτε κατά λάθος είτε επίτηδες. Και το πιο σημαντικό είναι πως η συγχώρεση δεν ανήκει στα προτερήματά μου. Και να τώρα εδώ, που τα έχω κάνει όλα λάθος. Εγώ που λάθη δεν έκανα ποτέ. Η τέλεια, η αλάνθαστη… Γι’ αυτό δεν ξέρω πώς να τα διορθώσω. Δεν το είχα ξανακάνει. Βλέπω πως ξέχασα πώς να φέρομαι γιατί με πνίξανε τα πρέπει και τα χρέη και τώρα τα θέλω μου επαναστάτησαν και βιάζονται κι εγώ πληγώνω τους ανθρώπους που νοιάζομαι.
Τώρα ο θυμός σου ηχεί στα αυτιά μου, σαν κραυγή και το δίκιο σου κοφτερό σα μαχαίρι στα χέρια μου. Χίλιες φορές να το είχες κάνει εσύ αυτό το λάθος. Η αναμάρτητη φύση μου θα το έκανε πιο εύκολο να σε δικάσω, να σε καταδικάσω και να τελειώνουμε, παρά να παλεύω να με συγχωρήσεις.
Δεν θέλεις καν να σου ζητήσω συγγνώμη. Φταίξαμε κι οι δυο λες. Σαν να με έχεις συγχωρήσει από την αρχή. Σαν να έχω πάρει άφεση. Πώς γίνεται; Εγώ βλέπω, πως το φταίξιμο είναι μονάχα δικό μου κι αυτό με τρελαίνει, με ντροπιάζει, σκύβω το κεφάλι, δεν αντέχω να σε δω στα μάτια. Κι ενώ ντρέπομαι, η εγωίστρια μέσα μου απορεί, φωνάζει και εκρήγνυται… Δηλαδή τόσο ανώτερος είσαι πια, τόσο υπεράνω, ή μήπως τελικά δε σε νοιάζει και πολύ;
Κι είμαι στ’ αλήθεια τόσο μετανιωμένη και τρομαγμένη πως έχω χάσει το παιχνίδι. Το δικό μας παιχνίδι…
Ξέρεις πόσο φοβάμαι. Είμαι δειλή και κρύβομαι πίσω από την αιώνια φλυαρία μου και καμουφλάρω την αμηχανία μου μέσα σε κάτι που όλοι λένε δυναμισμό και ρίσκο. Θα έκανα τα πάντα για τη σιγουριά πως πάει, πέρασε και ξεχάστηκε ήδη. Μα έλα που εγώ δεν μπορώ να το ξεχάσω. Έλα που νιώθω πως άφησε ένα μικρό ράγισμα ή ίσως μια μεγάλη ρωγμή σε κάτι που έμοιαζε τόσο φρέσκο, τόσο γλυκό, τόσο πολλά υποσχόμενο. Να’ ναι οι τύψεις άραγε;
Εγώ ακόμη πιστεύω στα θαύματα… Δείξε μου ένα δρόμο να περπατήσουμε μαζί, έναν καινούριο, δίχως λάθη, δίχως ανάγκη για συγγνώμες…