Πήρα το δρόμο της ζωής,
Επάνω σ’ ένα τρένο.
Και κύλαγε πάνω στις ράγες,
Όπως κυλούσαν λύπες και χαρές
Μέσα στην άδεια μου ψυχή.
Και προσπερνώ λιβάδια αλλά και τόπους μαραμένους.
Κάνω μια στάση στο σταθμό.
Γεμίζει επιβάτες το τρένο.
Όλοι τους πάνε κι έρχονται μέσα στα βαγόνια.
Και μπαίνουν στην καμπίνα μου,
Μα έπειτα όλοι φεύγουν.
Στον επόμενο σταθμό θα κατέβουν
Και το τρένο θα συνεχίσει να τρέχει.
Εγώ θα’ μαι η μόνη επιβάτης,
Θα’ μαι η μόνη πάνω στο τρένο,
Θα τριγυρίζω σαν το φάντασμα,
Καθώς θα τρέχουν τα βαγόνια
Πάνω στις σκουριασμένες ράγες.
Original content here is published under these license terms:
X
License Type:
Read Only
License Abstract:
You may read the original content in the context in which it is published (at this web address). No other copying or use is permitted without written agreement from the author.
Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους.
"Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."
