Είναι τα μάτια σου τα παιδικά που με τρομάζουν και το χαμόγελό σου το γεμάτο αγαθοσύνη, έρωτα, γλύκα, τρυφεράδα. Εκείνα τα χέρια σου τα στιβαρά, η φωνή σου η καθησυχαστική, τα χείλη σου που αφήνουν τρυφερά φιλιά στα μαλλιά μου. Είναι που νιώθω ασφάλεια κι όλες οι απειλές μπροστά σου σκύβουν τρομαγμένες, υποτάσσονται και μ’ ένα νεύμα του κεφαλιού σου εξαφανίζονται. Είναι που σ’ αρέσει να με φροντίζεις κι εγώ αφήνομαι, γιατί είναι ωραίο έτσι για αλλαγή να είμαι λίγο αδύναμη και να με προσέχει άλλος. Είναι που απλόχερα μου χαρίζεις όσα ποτέ ονειρεύτηκα κι όσα δε σου έχω ζητήσει. Μονάχα επειδή το θέλησες. Μονάχα γιατί μ’ αγάπησες.

Απ’ τη ζωή μου έλειψες πολύ καιρό.

Όμως εγώ, στο φόβο πως ακόμη δεν έχω λύσει τους δικούς μου γόρδιους δεσμούς και στην καχυποψία μου μήπως αργότερα αρχίζεις να θυμίζεις το παρελθόν μου, εκεί έχω παραδοθεί.
Έτσι γλυκά και ελπιδοφόρα ξεκίνησα κι άλλες φορές, μα ήταν το τέλος κάτι παραπάνω από σκοτεινό.

Κι όσο θυμάμαι τα χέρια σου ν’ αγκαλιάζουν το κορμί μου – από εκείνες τις αγκαλιές που σε τυλίγουν ζεστά και μοιάζει να κουμπώνουν όλα τα κομμάτια ενός παζλ – και τη φωνή σου να ψιθυρίζει ξέπνοα σαν αεράκι, σαν αύρα στ’ αυτί μου, κάπως μεθυστικά, δίχως ενοχή, τόσο περισσότερο φοβάμαι να μείνω.

Πάντοτε είχα τάσεις φυγής και τώρα λίγο παραπάνω, γιατί όπως μπήκες στη ζωή μου χωρίς να ρωτήσεις, χωρίς να φοβάσαι, διεκδικώντας αυτό που ίσως πάντοτε να σου ανήκε έτσι φοβάμαι μη μου στερήσεις την ελευθερία που πάντοτε ποθούσα, να είμαι ο εαυτός μου. Γιατί αν θελήσεις να μ’ αλλάξεις θα με σκοτώσεις. Προσπάθησαν κι άλλοι πριν από’ σένα και το κορμί μου μετράει πληγές. Εκείνες που τα χείλη και τα χέρια σου τώρα γιατρεύουν αύριο μπορεί να τις ξανανοίξεις βαθύτερες εσύ.

Πρέπει να φύγω. Μονάχα αυτό μπορώ να κάνω και για τους δυο μας. Για σένα που φοβάμαι πως ποτέ δε θα σου δοθώ απόλυτα, πως θα πληγώσω ανεπανόρθωτα κι άθελά μου. Γιατί κι εγώ πολύ σ’ αγάπησα και δεν αντέχω να σε πονέσω. Κι ύστερα για μένα που δεν αντέχω να με ελέγχει κανείς, ούτε το πιο βαθύ συναίσθημα.

Βήμα μπροστά μα ούτε βήμα πίσω.
Στα χέρια μου ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, Θέση 9Α γιατί πάντα αγαπούσα να κοιτώ από το παράθυρο, προορισμός κάπου μακριά σου. Σταμάτησέ με!