Τι όμορφα τα λόγια σου, με ταξιδεύουν σε όνειρα, με ανεβάζουν σε ουράνια τόξα, νιώθω πως πετώ. Τα αστέρια μου φέρνεις στα χέρια και λαμπυρίζουν στη φούχτα μου, μονάχα δικά μου. Εκείνα τα μάτια σου πώς με κοιτάζουν, σαν να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος σε ετούτη τη γη, ο πιο όμορφος, ο πιο σημαντικός. Και τα χέρια σου πόσο γλυκά και τρυφερά μ’ αγγίζουν, σαν από πορσελάνη να έχω φτιαχτεί κι εσύ φοβάσαι μη με σπάσεις, μα συνάμα πώς μπορούν και μ’ αγκαλιάζουν έτσι στιβαρά και φτιάχνουν γύρω μου έναν κόσμο ολάκερο και τόσο ασφαλή. Τα χείλη σου φιλούν γλυκά, θυμίζουν κάτι μελωμένο κι έχουν μια γεύση που σαν να τη γνώριζα πάντα και να την αγαπούσα.
Πόσο καιρό μου πήρε να χτίσω εκείνα τα θεόρατα τείχη που ορθώνονταν ανάμεσα σε μένα και τους ανθρώπους; Χτισμένα με φόβο να εμπιστευτώ ξανά, γιατί κάποια στιγμή προδόθηκα, με πληγές που κάποτε πόνεσαν πολύ κι άφησαν βαθιές ουλές στο κορμί μου, με κόπο και θυσίες που έφτιαξαν ρόζους στα χέρια μου, σε ένα βωμό που θυσίασα κομμάτια από την ψυχή μου για την αγάπη.
Πόσο γρήγορα με έπεισες να γκρεμίσω με ευκολία καθετί που με κρατούσε προστατευμένη από ένα καινούριο ασίγαστο πάθος, έναν έρωτα τρελό, ένα παιχνίδι δίχως όρια; Άρπαξα με βία και με τα γυμνά μου χέρια κι αποδόμησα κάθε λιθαράκι που πρόσθετα τόσο καιρό με προσοχή. Όλα μαζί ένας σωρός για τα σκουπίδια. Ελεύθερη πια!
Και μόλις τελείωσα κι είπα ήρθε η ώρα να γείρω λίγο την αποκαμωμένη μου καρδιά για να ξεκουραστεί, να ανασάνω πια, πως βρήκα το λιμάνι μου το απάνεμο να δέσω τους κάβους μου, μου λες με ένα δάκρυ πως φοβάσαι. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για μας, δεν είσαι έτοιμος, δε φταίω εγώ μα όλο το χρέος είναι δικό σου. Οι συγκυρίες μου λες, τα περασμένα που δεν μπόρεσες να ξεχάσεις. Δεν μπορείς τελικά να μου δώσεις τον κόσμο που μου έταξες με τόσο ενθουσιασμό, να με κρατήσεις απ’ το χέρι και να περπατήσουμε καινούριους δρόμους γιατί το άγνωστο σε τρομάζει, γιατί στο μέλλον βλέπεις το σκοτάδι του παρελθόντος, γιατί το ίσως σε στοιχειώνει.Κι εγώ μαζεύω πάλι τα μανίκια ως τους αγκώνες, τα σκονισμένα μου χέρια πονάνε, μα βρίσκουν τη δύναμη να σηκώσουν ξανά τις πέτρες μια προς μια και αρχίζουν να χτίζουν πάλι από την αρχή, ακόμα μια φορά, ακόμα πιο ψηλά…