Κουρασμένη κι απόψε, στον καθρέφτη μου μπροστά, ψάχνω να βρω τα σημάδια, που μου άφησε η κούραση της μέρας. Κι όμως ανακαλύπτω με έκπληξη μονάχα ένα. Ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο απ’ άκρη σ’ άκρη, γιατί στο νου μου βασιλεύεις κι απόψε εσύ. Κάπως έτσι αλήθεια, όταν κουράζομαι πολύ ή όταν θυμώνω, όταν μια μαύρη σκέψη προσπαθεί να εγκατασταθεί, το πρόσωπό σου παίρνει τη θέση της και το χαμόγελο έρχεται αβίαστα.
Περίμενα πολλές φορές, να με κουράσεις, να σε βαρεθώ και να θελήσω να σε αλλάξω, να σε κόψω και να σε ράψω στα μέτρα μου, γιατί δυο άκρα αντίθετα όπως εμείς δε συμβιβάζονται και σιχαινόμουν πάντα τους συμβιβασμούς. Μα κοίτα πως με ταξιδεύει της φωνής σου ο ήχος στ’ αυτιά μου και συγχωρώ και τα μικρά και τα μεγάλα σου τα λάθη. Με φόβιζε πάντα το γκρι. Άσπρο και μαύρο έχω συνηθίσει. Ή όλα ή τίποτα, δε φτιαχτήκαμε για μετριότητες εσύ κι εγώ. Κι έτσι στον έρωτα σε θέλω σαν να μην υπάρχει αύριο, να μην υπάρχει χτες, μονάχα τώρα, εγώ κι εσύ. Όλα εσύ. Κι εγώ με μια δόση ανατολής στο αίμα, παλεύω να σμίξω με τη δύση. Πόσο μου μοιάζεις και πόσο σε ξέρω καλά, σαν ανοιχτό βιβλίο σε διαβάζω. Ξέρεις γιατί; Γιατί απλά μ’ αφήνεις. Πόσο μονάχα μαζί σου μπορώ να είμαι εγώ, ελεύθερη. Αυτό μονάχα μου είχε λείψει. Κι εσύ μου το’ δωσες. Δε σου χρωστάω. Απλά με κάνει χαρούμενη να μπορώ να σου χαρίσω κάτι κι εγώ. Γιατί ήσουν εκεί, όταν χρειαζόμουν κάπου να ακουμπήσω, κάπου να κρύψω το δάκρυ μου, κάπου να κρατηθώ και να ονειρευτώ, κι ας μην το ξέρεις. Αυτή η άγνοια σε κάνει ακόμα πιο αγαπημένο.
Είναι στιγμές που αγαπώ τόσο πολύ τα παιδιάστικα καπρίτσια σου, να σε κακομαθαίνω και τα χατήρια σου όλα, να στα κάνω, να σε προσέχω, να σε φροντίζω, φανατικά στην υπηρεσία της αυτού μεγαλειότητος, που κι αν ακόμα δεν είχες ήδη μεγαλώσει σαν μικρός κακομάθημένος πρίγκιπας, θα φρόντιζα εγώ γι’ αυτό.
Και τα καμώματά σου, τα ξεσπάσματά σου, με κάνουν τόσο να γελώ και με διασκεδάζουν, γιατί ποτέ ο θυμός σου δεν καταφέρνει να κρατήσει πολύ, γιατί αν σου χαμογελάσω πάνε όλα, πέρασαν. Γιατί αν και δεν το παραδέχεσαι, πιστεύεις κι εσύ στη μαγεία, αυτή που φτιάξαμε οι δυο μας. Ένα μονάχα βλέμμα φτάνει να λειτουργήσει σαν αναλγητικό,σαν ηρεμιστικό σ’ ότι μπορεί να πόνεσε ή να μας πλήγωσε ποτέ. Γιατί με άφησες να δω την αλήθεια σου και σ’ άφησα να δεις τη δική μου.
Δεν έχεις ιδέα πόσο αστεία εκείνη η απορία στο βλέμμα σου, όταν κάτι σου χαρίζω απλόχερα, χωρίς να ζητώ ποτέ αντάλλαγμα. Δεν είχες μάθει έτσι. Μήτε κι εγώ. Στον κόσμο αυτό δεν υπάρχουν τέτοιες συνήθειες. Μα εγώ δε θα ζητήσω ανταλλάγματα, γιατί ένας ολόκληρος κόσμος μου χρωστάει. Εσύ δε θέλω ποτέ να μου χρωστάς. Γιατί εσένα σε αγάπησα έτσι αγνά, όπως κοιτάζουν τα μάτια σου. Το σκέφτηκα πολλές φορές μήπως με ξεγελούν, κι άκρη δεν μπόρεσα να βγάλω. Ας είναι. Δεν θα ψάξω άλλο, δε θα αναρωτηθώ. Κι αν είναι όνειρο και τελειώσει, ας είναι. Αρκεί που ονειρευτήκαμε μαζί έστω για λίγο.
Έτσι κι αλλιώς δεν έχει επιστροφή τούτο το ταξίδι. Κι αν έπεσα, σαν κάστρο απόρθητο στον έρωτά σου, είναι που τις άμυνές μου όλες, κατάφερες με ένα χαμόγελο να τις ρίξεις. Κι ήταν επιλογή μου κι ανάγκη μεγάλη να αφεθώ στα χέρια σου, σε μια αγκαλιά, που θυμίζει λιμάνι, όταν όλα γύρω φουρτουνιάζουν κι οι καταιγίδες με φοβίζουν. Γιατί είσαι πάντοτε ο καλύτερός μου φίλος, μαζί κι ο μεγαλύτερός μου έρωτας.
Έτσι μας αξίζει. Μην το ξεχάσεις. Φοβήθηκα πως η αναζήτηση της τελειότητας θα χαθεί στην αιωνιότητα, τραβώντας με κι εμένα στην άβυσσο, με τη μοναξιά πιστό σύντροφο, να μ’ ακολουθεί κατά πόδας. Μα δες… Τελειότητα, τελικά, είναι εκεί που ανήκεις αβίαστα, χωρίς να παλεύεις με δράκους, χωρίς να προσπαθείς αδιάκοπα. Τελειότητα είναι εκεί που είσαι ελεύθερος. Να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Αυτή η τελειότητα μας αξίζει. Αυτή η τελειότητα μας ανήκει.
