Θαλασσάκι μου…
Γιατί με έφερες εδώ, θαλασσάκι μου;
Δε μου μιλάς σήμερα, μονάχα αναρριγείς στο χάδι του ανέμου. Κι εγώ παραπονιάρικα σε κοιτάζω, θαλασσάκι μου, και σε ρωτώ. Σκαρφαλωμένη στα ψηλά, με ένα ποτήρι από χτες, εδώ να ξημερώνομαι.
Καλημέρα, θαλασσάκι μου. Γεμάτο διαμάντια είσαι και σήμερα, σαν να ανθίζεις στην αγκαλιά του ήλιου.
Δε σ’ αγαπάω όμως σήμερα, γιατί δε μου μιλάς…
Πολύ ήρεμο είσαι κι εγώ είμαι μαθημένη σε φουρτούνα, δεν την μπορώ τη νηνεμία. Τρικυμία η καρδιά και το μυαλό μου κι εσύ καταγάλανο κι ήσυχο. Θύμωσε λίγο!
Ποιος άνεμος, θαλασσάκι μου, σ’ έσπρωξε εδώ να μ’ ακουμπήσεις; Να του πεις, πως ήρθε η ώρα τώρα, να φυσήξει ανάποδα να μας πάρει από’ δω;
Πότε, θαλασσάκι μου, θα μ’ αποκριθείς;
Αν δε με πάρεις από’ δω στα αβαθή σου θα βουτήξω, να κάνω παρέα στα κοράλλια και τα σφουγγάρια, στα ναυαγισμένα κουφάρια παλιών πλοίων και σε κάτι ψάρια χρωματιστά κι αστεία.
Το καλοκαίρι τελείωσε, θαλασσάκι μου. Μαζί του και μια ολόκληρη εποχή. Όχι, δε λέω αυτό το τρίμηνο του χρόνου που το βαφτίσαμε “Καλοκαίρι”. Μια ολόκληρη εποχή στη ζωή μας. Αλλάξαμε πολύ. Εσύ ίσως και να μην άλλαξες. Άλλαξα εγώ μαζί σου και χώρια σου. Με τη μυρωδιά σου, με το κύμα σου να γλύφει το κορμί μου, με τη ζεστασιά σου, θαλασσάκι μου, με την ορμή σου. Με τους θυμούς σου και τα κέφια σου, με τη λαχτάρα σου να μ’ ανταμώσεις στην αμμουδιά.
Τη βαρέθηκα τούτη την αμμουδιά. Ταξίδεψέ με τώρα κάπου αλλού κι αγκάλιασέ με με ένα ρεύμα άγριο, δυνατό. Αφήνομαι.
Το καλοκαίρι τελείωσε. Μαζί του τελείωσα κι εγώ, θαλασσάκι μου. Εγώ όπως με γνώρισες, όπως με έμαθες, όπως με ξέρεις.
Κρατάω και πέντε πράγματα από εκείνα που θυμίζουν από που κρατάει η σκούφια μου. Δεν τα πετάω όλα. Απλά φθινοπωριάζω. Γιατί ίσως αυτή η εποχή μου πάει καλύτερα. Ίσως μου ταίριαζε πάντα. Μάλλον γι’ αυτό την προτιμώ από όλες τις εποχές του Vivaldi.
Έλα, θαλασσάκι μου, πάμε. Ήρθε η ώρα για διακοπές ή για καινούριο σπίτι.
Μίλα μου, βρε αναθεματισμένο θαλασσάκι! Πού μ’ αφήνεις εδώ να με καίει ο ήλιος; Εγώ δε γίνομαι διαμάντι. Να’ ρθει βροχή, θαλασσάκι μου… Δεν τη φοβάμαι.
