Θέλω να σου πω ψέματα. Πολλά, ατελείωτα παραμύθια. Να μην ξέρεις πού ξεκινά το φως κι η αλήθεια. Να μη με μάθεις ποτέ. Να μη σου ανήκω. Να μην νιώθεις πόσο σε έχω ανάγκη, πόσο σε έχω αγαπήσει. Να μη βλέπεις την αγωνία και την τρέλα μου τις ώρες εκείνες που από διαίσθηση – ας πούμε – για σένα καίγομαι κι ανησυχώ. Στο χαμόγελο να κρύβω την παράφορη ζήλια μου και στο δυνατό γέλιο την απέραντη θλίψη μου. Να μιλάω πολύ κι ανούσια πράγματα να λέω για να μην τολμήσω ποτέ να σου πω πόσο θέλω να χωθώ στην αγκαλιά σου, να μυρίσω το άρωμα του κορμιού σου, να φιλήσω το λαιμό σου εκεί ακριβώς που τελειώνει το μουσάκι σου. Να μιλάω δυνατά για να μην ακούς πώς δυναμώνει της καρδιάς μου ο χτύπος και πώς τρελαίνεται και τρέχει όταν τα μάτια σου καρφώνονται στα δικά μου κι εγώ παλεύω να γυρίσω αλλού το βλέμμα μου, να βρω κάποιο σημείο να πιαστώ, να προσηλωθώ, να κρύψω την αμηχανία μου.

Θέλω να σου πω ψέματα. Τα μεγαλύτερα, τα πιο τρομακτικά. Να μην ξέρεις αν είμαστε μέσα στα όνειρα ή αν έχουμε ξυπνήσει. Να μη με δεις ποτέ. Να μην μπορείς της ψυχής μου τους μυχιους πόθους να βρεις. Σα σταυρόλεξο να μοιάζω δυσνόητο που δυσκολεύει και τους δυνατότερους λύτες. Γιατί εσύ μόνο μπορείς να με κατεβάσεις από εκείνο το ροζ συννεφάκι που έχω διαλέξει να καβαλάω και να ταξιδεύω και να μου κλέψεις το ουράνιο τόξο που κρατώ στα χέρια μου για να παίζω. Γιατί γεννήθηκα ονειροπολα και ρομαντική κι εσύ πραγματιστης προσγειωμένος. Γιατί μαζί είτε μπορούμε να φτιάξουμε το τέλειο είτε να κάψουμε το σύμπαν. Γιατί σ’ αγάπησα χωρίς να θέλω, κατά λάθος ενώ η εσωτερική μου φωνή ακόμα ουρλιάζει να φύγω μακριά σου. Κι εγώ δε θέλω… Γιατί σε φοβάμαι, να πάρει, πως μονάχα εσύ θα με καταστρέψεις.
Κι όμως σαν πεταλούδα στο φως με τραβάς. Εσύ και το ρίσκο.

Θέλω να σου πω ψέματα γιατί τα λέω και σε μένα. Να τα πιστέψω. Να μου περάσεις. Να σε ξεχάσω. Να πω δεν υπήρξες ποτέ.
Μα η αλήθεια χτύπα με μια κλήση στο τηλέφωνο μου και την εικόνα σου να χαμογελά στην οθόνη μου μέχρι να απαντήσω. Καλημέρα, καλέ μου!