Τι περιμένω μη με ρωτήσεις…
Να φανείς μάλλον.
Να μ’αγγίξεις.
Ένα φιλί σου.
Σαν τα παιδιά που κυνηγάνε λάθος όνειρα.
Ας ξέρουν πως θα πληγωθούν.
Δεν έχει σημασία.
Ο έρωτας φτιάχτηκε για να’ναι λάθος
Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τα ζητήματα καρδιάς.
Ένα ποτήρι συντροφεύει τη μοναξιά
Κι ενα τραγούδι που σε θυμίζει…
Εσένα μόνο κι όσα μοιράστηκα μαζί σου.
Οι αναμνήσεις πονάνε από τότε που σε έχασα,
Αλλά συνήθως μου δίνουν δύναμη, ελπίδα
Πως κάποια στιγμή θα σε ξανακερδίσω,
Γιατί ακόμα μου λείπεις.
Αναγνωρίζω τα λάθη μου.
Εγώ θα σου δώσω τη δύναμη,
Να δεχτείς τη συγγνώμη που σου ζητώ
Γιατί εχω μάθει ν’αγαπώ και για τους δυο μας.
Original content here is published under these license terms:
X
License Type:
Read Only
License Abstract:
You may read the original content in the context in which it is published (at this web address). No other copying or use is permitted without written agreement from the author.
Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσει. Γαλουχήθηκε με παραμύθια και πιστεύει στον έρωτα σαν αθεράπευτα ρομαντική. Γράφει γιατί έχει ανάγκη να σβήσει τα πάθη της. Μερόνυχτα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή ακουμπισμένη σε ένα πληκτρολόγιο. Φοβάται μήπως ξεχάσει και ξέρει πως "Scripta manent, verba volant.". Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και πίνει τον καφέ της γλυκό. Δε μετανιώνει, μόνο ονειρεύεται. Ελεύθερη κι αυθόρμητη. Πιστεύει στο καλό μέσα στους ανθρώπους.
"Νοημοσύνη είναι μόνο μία. Η συναισθηματική."
