Αφουγκράζομαι τα λόγια της σιωπής.
Ακούω τη γαλήνη.
Την τυφλή ηρεμία παρακολουθώ,
Της θάλασσας τη ζωή.
Άβυσσος, βάθος αμέτρητο.
Άραγε, θάλασσά μου,
Το κύμα σου σα σκάει
Με θυμάται έστω και λίγο;
Διαβρώνει το κύμα τη σιγουριά μου
Κι έπειτα εγώ αγγίζω,
Νιώθω τη δική του απαλότητα,
Μια ευθύνη, μια ανάγκη… δεν ξέρω.
Πες το κι εσύ όπως θες.
Βάφτισέ το, ονομάτισέ το.
Δεν είμαι εγώ αυτή
Που χωρίζει σε μυριάδες σταγόνες.
Ξέρεις δεν είμαι εγώ,
Μα είναι το κύμα με τη διττή φύση
Εκείνο που παραδίνει τη ψυχή του
Στο βωμό των αισθήσεων.
