Προσπαθώ να σε σβήσω και σβήνω στην προσπάθεια.
Οι μηχανές από το φουλ στο ρελαντί. Σε λίγο τις βλέπω απλά να σβήνουν.
Πόσο με κουράζει αυτή η προσπάθεια. Η προσπάθεια γενικά.
Ήσουν ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα. Έτσι λέω να αρχίσω να σε σκέφτομαι. Μετά σταμάτησες να είσαι διάλειμμα, έπαψες να είσαι ευχάριστο και στο τέλος σώπασε κι η μουσική.
Όταν ήμουν παιδί, είχα μια όμορφη μπαλαρίνα στο κομοδίνο, την κούρδιζα και χόρευε την αγαπημένη μου μελωδία του Beethoven. Λίγο θλιμμένη μα τόσο υπέροχη. Έτσι με έπαιρνε ο ύπνος. Κάποια στιγμή χάλασε ο μηχανισμός, έμεινε ορφανή από χορό η μπαλαρίνα, έκλεισε το κουτί και δεν ξανάνοιξε ποτέ. Κάπου σε ένα υπόγειο το καταχωνιάσαμε, σε μια κούτα σκονισμένη, γιατί η μάνα περνάει τις αντίκες για αναμνήσεις.
Εσύ η μουσική, εγώ η μπαλαρίνα και το κουτί ο έρωτας. Ε λοιπόν θα το πετάξω το κουτί.
Πόσες αντίκες να κρατήσω πια; Άλλαξα μαζί σου ή μάλλον χώρια σου. Είχα ένα χαμόγελο. Θα το βαφτίσω βίντατζ τώρα. Θα το βάλω στο κουτί να κάνει παρέα στη μπαλαρίνα.
Ακόμη έχω ένα χαμόγελο. Δε θα μου το πάρει κανείς αυτό. Απλώς δεν είναι το ίδιο. Ίσως τώρα να μην είναι τόσο αληθινό. Ίσως τώρα να του λείπει η μελωδία. Ίσως απλά να ξεκουρδίστηκε.
Με ρωτάνε οι φίλοι πως μπορώ. Με τις μηχανές στο φουλ, να τρέχω, να χαμογελώ και να γελάω δυνατά, να διασκεδάζω. Δε μου φαίνεται, λέει, πως τα καταφέρνω να σε κουβαλάω μαζί μου και να είμαι καλά. Με τις μηχανές στο φουλ, γιατί ο χρόνος είναι λίγος. Δεν είναι χρήμα, άφησε τον κόσμο να λέει. Ένα γρανάζι κι ένας μηχανισμός μια σταλιά σε ένα μουσικό κουτί με μια χαζή μπαλαρίνα στην ίδια θέση, να χορεύει αιώνια την ίδια μονότονη μελωδία ενός ψυχαναγκαστικού μυαλού που την τοποθέτησε ακριβώς σ’ αυτή τη ρουτίνα για να τη βασανίσει, για να τη φυλακίσει επ’ άπειρον. Έτσι είναι ο έρωτας.
Οι φίλοι δεν ξέρουν. Τους φαίνεται παράξενος ο έρωτας. Τους φαίνεται παράξενο το χαμόγελό μου. Τους ξενίζει που δεν κοιμάμαι τις νύχτες, που αντί να δακρύζω γελάω, που κανείς δεν μπορεί να με δει. Οι φίλοι δεν ξέρουν πως η μπαλαρίνα αν θέλει θα φύγει, θα σπάσει το γρανάζι, θα χαλάσει ο μηχανισμός και τέρμα πια το μουσικό κουτί. Όσο κι αν προσπαθήσεις να το φτιάξεις δε θα τα καταφέρεις. Θα το τοποθετήσουμε στη σκονισμένη κούτα της μαμάς στο υπόγειο, μήπως και μας μείνει η ανάμνηση αν αποφασίσουμε να ψάξουμε τη ζωή και το παρελθόν.
Το δικό μας το κουτί όταν χαλάσει θα το πετάξω. Το αποφάσισα. Ακόμα δε χάλασε όμως. Απλώς βλέπω τη μπαλαρίνα να θέλει να δοκιμάσει μια διαφορετική φιγούρα. Δεν το έκανε ακόμη, αλλά είναι έτοιμη. Αν αποφασίσει την ελευθερία της δε θα τη σταματήσω. Θα της δώσω το χαμόγελό μου και θα την αφήσω να φύγει για εκεί που της πρέπει. Για μια σκηνή, με την αυλαία της να σηκώνεται, ένα πανηγυρικό χειροκρότημα και το κοινό να παραληρεί. Τώρα χορεύει μονάχα για έναν.
Τον ξέρει το χρόνο. Κι η μελωδία τον ξέρει. Κάθε μέτρο, κάθε νότα, κάθε κλειδί, κάθε παύση, έχουν το χώρο τους σ’ αυτό το χρόνο. Αλίμονο αν αλλάξεις το πεντάγραμμό της. Δεν θα είναι πια η ίδια. Κι εκείνη μπορεί να το χαλάσει το μουσικό κουτί.
Και εν κατακλείδι. Τι καταλαβαίνεις; Θα το χαλάσω εγώ ή εσύ ή και οι δυό μαζί; Ή θα το φτιάξουμε πιο δυνατό από την αρχή;
