Αποφασισμένη πλέον, έπιασα χαρτί και μολύβι.
Ξεκίνησα μια ιστορία χωρίς τέλος.
Ένα παραμύθι χωρίς ενδιαφέρον, καρδούλες και συννεφάκια…
Άξαφνα σε γνώρισα, μπήκες στη ζωή μου χωρίς να το καταλάβω.
Βρίσκοντας με να μετράω τα αστέρια στο πάρκο…
Γιατί ήταν τόσο καθαρός ο ουρανός, όσο τα μάτια σου όταν σε πρωτογνώρισα
Δεν ήθελα να κοιτάξω αλλού και ας είχα όλη την ομορφιά του κόσμου να περνά από μπροστά μου…
Έδινα τα πάντα…
Ζήσαμε στιγμές έντονες, χαρούμενες, ανέμελες πολλές φορές… αλλά πόσο λίγες…
Ήταν πολύ λίγες… και ήταν τόσες πολλές οι στιγμές, που ένιωθα το χαμόγελο, που τόσο φυσικά μου έβγαινε στη παρουσία σου… να εξαφανίζεται σιγά σιγά… να φθείρεται
Θα θελα πολύ να το είχες καταλάβει τότε. Τότε που σταμάτησαν να γελούν τα μάτια μου. Τότε που σκοτείνιασαν τα δικά σου…
Ιδιαίτερη προσοχή έδινες στα λόγια σου, όταν άρχισα να μην προσέχω τα δικά μου
Κατάλαβες ότι άφησες πολλά και ήθελες να τα πάρεις πίσω.
Λάθος μεγάλο για σένα να δώσεις, μόνο να πάρεις
Με άφησες να πέσω σε λάκκο με αρπακτικά νομίζοντας ότι αυτό θα με κάνει να φύγω.
Νομίζοντας πως δεν θα άντεχα την δοκιμασία και δεν θα χρειαζόταν να με διώξεις εσύ.
Ξανά, τίποτα περισσότερο δεν κατάφερες από το να προσθέσεις άλλη μία ρωγμή στην ήδη γρατσουνισμένη μου ψυχή.
Όπως και τότε έτσι και τώρα προσπαθείς να κάνεις το ίδιο, από φόβο μην πλησιάσω αρκετά
Πολύ αργά, δεν νομίζεις..;
Ρίχνεις εμπόδια χρόνια στο ήδη στενό και σκοτεινό μονοπάτι της ζωής μου, αλλά εγώ συνεχίζω να το ακολουθώ, όσες φωτεινές διασταυρώσεις και να έχω συναντήσει
Σιγά σιγά σε έφτασα, αλλά ξέρω πως μέχρι το τέλος της διαδρομής δεν θα είμαι πλέον εγώ…
Τελευταία παράσταση.
Ύστερα η υπόκλιση.
Φεύγοντας, θα σε χαιρετήσω με αυτό το χαμόγελο που έπλασα με τον καιρό.
Χωρίς συναίσθημα, γιατί τελείωσε και αυτό.
Ψιθυρίζοντας σου στο αυτί αυτό που ήθελες να ακούσεις, κάτι από μένα πριν φύγω… στην τελευταία σελίδα του τετραδίου
Ωραία… Κέρδισες… Με έδιωξες…
