Συγγνώμη…
Στην αρχή αγνόησα τις ενδείξεις. Μου ήταν αδύνατο να πιστέψω πως συνέβαινε σε μένα. Γι αυτό και συνέχισα να εκμεταλλεύομαι τις ωραίες στιγμές που μου πρόσφερες. Περνούσα όμορφα και αυτό μου έφτανε. Ήσουν ο ήλιος στις βροχερές μου μέρες, το φως στη σκοτεινή πλευρά μου. Και κάθε φορά που ένιωθα τον εαυτό μου να πέφτει όλο και πιο βαθιά μέσα στο άπειρο κενό, βρισκόσουν εκεί να με τραβήξεις απότομα πάλι πάνω.
Αυτό λάτρεψα σε σένα, την επιρροή σου σε μένα. Κανείς άλλος δεν το είχε καταφέρει ως τώρα μέχρι που βρέθηκες εσύ στο δρόμο μου.
Συγγνώμη…
Που δεν κατάλαβα τη δύναμη που είχες μέσα σου. Το κουράγιο και την επιμονή που είχες για να με σώσεις. Γιατί εμένα; Τι σου πρόσφερα για να το αξίζω;
Συγγνώμη…
Που χρειάστηκε να κάνεις θυσίες για μένα, που δεν κατάλαβα εγκαίρως τι σου συνέβη, αλλά καρδιά μου… δεν περίμενα ποτέ πως θα μ’ αγαπήσεις.
Συγγνώμη, που με τύφλωναν τα δικά μου προβλήματα και δεν σε έβλεπα να μαραίνεσαι.
Συγγνώμη, που ρουφούσα τη χαρά από μέσα σου για να γεμίσω το δικό μου κενό.
Συγγνώμη, που δεν σε άφηνα να φύγεις όταν ένιωθες να πνίγεσαι.
Συγγνώμη, που σε φόρτωσα με το βάρος της δικής μου ζωής και τα λάθη του παρελθόντος μου.
Εσύ κουβάλησες τη θλίψη μου στη πλάτη σου μέχρι να καταφέρω να βγω από το σκοτεινό μονοπάτι και ύστερα να αντικρίσω τον πραγματικό ήλιο.
Συγγνώμη, που τώρα πια δε σε χρειάζομαι.
Συγγνώμη, που εκμεταλλεύτηκα το φως σου μέχρι να βρω το δικό μου ξανά.
Όμως ακόμα θυμάμαι το αγαπημένο σου τραγούδι. Τη χαρά στο πρόσωπο σου με απλά πράγματα που αγαπάς. Τα θυμάμαι και αυτά. Τα αγαπημένα σου μπλε τριαντάφυλλα που ποτέ δεν κατάφερνες να διατηρήσεις και στεναχωριόσουν να τα βλέπεις να μαραίνονται. Θυμάμαι να σε βλέπω να σκοντάφτεις σε ολόισιες επιφάνειες και να γελάς μέσα από τη καρδιά σου με την τόση αδεξιότητα σου. Να φλυαρείς ακατάπαυστα και να επαναλαμβάνεις τα γεγονότα από τον ενθουσιασμό σου. Θυμάμαι να χάνεσαι μέσα σε ένα βιβλίο και πολλές φορές να διαβάζεις δυνατά ένα κομμάτι, τάχα για να το ακούσω, αλλά στην ουσία ήθελες να το ακούσεις εσύ, να δώσεις ήχο σε λόγια που σε εντυπωσιάζουν. Νομίζεις ότι δεν θυμάμαι…
Συγγνώμη, που δεν είμαι εγώ αυτό που θες.
Συγγνώμη, που δεν είμαι ο δικός σου ήλιος.
Ο εγωισμός μου δεν με άφηνε να σε αφήσω νωρίτερα, να επιτρέψω σε κάποιον άλλον να έχει τη δική μου τύχη έστω για λίγο.
Συγγνώμη, που κάθε φορά που αισθάνομαι κάποιο συναίσθημα να διαπερνά τους τοίχους , τρέχω για να σωθώ. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί προσπαθούσες.
Συγγνώμη, που δεν το κατάλαβα από την αρχή.
Συγγνώμη, που άργησα τόσο πολύ.
