Έρωτας είναι… είπε μια μέρα και χαμογέλασα.
Θυμήθηκα πως ήταν όταν ένιωθα εγώ τον έρωτα. Όταν ανέπνεα για αυτόν. Όταν κοιμόμουν και ξυπνούσα με τη σκέψη του. Όταν ονειρευόμουν. Μα πόσο έντονο αυτό το συναίσθημα, που σου φέρνει έναν άλλο χείμαρρο μπερδεμένων συναισθημάτων. Δεν ξέρεις τι θες. Δεν ξέρεις τι κάνεις. Δεν έχεις τον έλεγχο. Κάτι σαν τα ορμονικά προβλήματα δηλαδή.
Έρωτας είναι… είπε μια μέρα, με θλίψη στα μάτια του.
Και θυμήθηκα πως ήταν τα δικά μου μάτια στο καθρέπτη. Κόκκινα. Ανέκφραστα. Ένα “Γιατί” μέσα στα ανοιχτά και σκούρα χρώματα τις ίριδος καραδοκούσε να ξεχειλίσει, κάθε στιγμή που οι σκέψεις πετούσαν σε στιγμές, σε αναμνήσεις. Ένα “Γιατί” ρητορικό όμως, γιατί υπάρχουν και κάποια “Γιατί” που μένουν σκιές και δε γίνονται λόγια, δε γίνονται λέξεις, για να μην ακολουθήσουν προτάσεις που θα μπήξουν πιο βαθιά το μαχαίρι στην ήδη υπάρχουσα πληγή, που αργά μα σταθερά και ακίνδυνα αιμορραγεί.
Έρωτας είναι… είπε μια μέρα και κοιτούσε αλλού, στο κενό.
Με ένα άδειο βλέμμα και φωνή ρομποτική. Τότε θυμήθηκα την εποχή που είχα φτιάξει το χαμόγελο της ευγενικής και χαρούμενης φίλης. Εκείνης που δεν ένιωθε τίποτα αλλά ταυτόχρονα τόσο πολύ. Πολύ πόνο που καταπιεζόταν να βγει προς τα έξω. Για τόσο καιρό ήταν αυτό το προσωπείο που φορούσα. Είχα ξεχάσει πώς να ζω χωρίς αυτό. Ένα χαμόγελο ήταν η μέρα μου και κανείς δε ρωτούσε. Ένα χαμόγελο στα χείλη και ένας ρίγος διαπερνούσε την ψυχή, εκείνη που ήξερε πώς να κρατά σφικτά τα δεσμά του νου και της καρδιάς. Ήξερε το ρόλο της και θα τον ακολουθούσε για πολύ καιρό ακόμα…
Γύρισα το βλέμμα και σε κοίταξα. Το προφίλ του προσώπου σου ήταν σκληρό, σαν να πάλευες με τις σκέψεις σου. Να τις διώξεις. Να τις ξεφορτωθείς.
Ύστερα κοίταξα έξω από το παράθυρο στην όμορφη ηλιόλουστη μέρα και αναρωτήθηκα αν βλέπεις την ομορφιά της.
Αν αυτή η εσωτερική σου μάχη αξίζει να απασχολεί το μυαλό σου, τόσο που δεν βλέπεις την ζωή γύρω σου.
Οι σκέψεις μου ταξιδεύουν πιο γρήγορα από τα αυτοκίνητα που μας προσπερνούν. Τόσα να πω και τόσα να μην πω. Τόσα που πιστεύω, αλλά ξέρω πως θα διαφωνείς, μα δεν μιλούσα. Δεν ήταν δική μου μάχη. Κι όμως εγώ την έδωσα.
Τώρα αν έχασα ή κέρδισα δεν έχει σημασία. Εξάλλου δεν υπάρχει απόλυτα κανένας κερδισμένος ή ηττημένος. Όλοι κάτι χάνουμε και κάτι κερδίζουμε μετά από κάποια μάχη. Ακόμα και όταν αυτή είναι με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Έρωτας ήταν… είπες μια μέρα και με κοιτούσες στα μάτια.
Με ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη γύρισες και κοίταξες τον κόσμο. Και τότε θυμήθηκα τις σκέψεις μου, όταν βρήκα τελικά τον εαυτό μου και περίμενα με πολύ υπομονή να ακολουθήσεις στην ώρα σου, όταν εσύ νιώσεις έτοιμος.
Έρωτας ήταν, ναι.
Και μια γλυκιά ανάμνηση έμεινε από αυτόν πια…
