“Γίνεται δυσφορία η μοναχική χαρά” – Μάρω Βαμβουνάκη
Όπως τότε.. που ξενύχτησες για να τελειώσεις το παζλ των 1000 κομματιών, η ανέμελη χαρά, η επιθυμία να μοιραστείς τη χαρά σου. Όπως τότε.. στο σημαντικό τεστ τριμήνου, που μετά από πολύωρο διάβασμα κατάφερες να πάρεις άριστα και το περιβόητο proficiency που κανείς δεν πίστευε ότι θα πάρεις..
Από την πιο μικρή ως την μεγαλύτερη σου επιτυχία, από την πιο απλή ως την πιο απίθανη ανακάλυψη σου, ακόμα και τα πιο βατά καθημερινά πράγματα που θέλεις να μοιραστείς, να φωνάξεις, να χαρείς, να γιορτάσεις. Να μεταφέρεις, βρε αδερφέ, λίγο από το βάρος της χαράς και του ενθουσιασμού…
Όμως.
Οδυνηρή η στιγμή, που νιώθεις πως δεν υπάρχει κάποιος να χαρεί μαζί σου…
Εντάξει τώρα… Βγήκε κατευθείαν το παράπονο, θα μου πεις. Υπερβάλλω, θα μου πεις… Όχι.
Δεν υπερβάλλω.
Γιατί για μένα εσύ είσαι “κανείς” και “όλοι”.
Εσύ το “πάντα” και “τίποτα”.
Πολλοί θα με στηρίξουν. Πολλοί θα πούνε “Μπράβο!”. Πολλοί θα με αγκαλιάσουν και θα χαρούν με τη χαρά μου… αλλά καμία ουσία δεν θα έχει για μένα αν “αυτός” δεν ακούσει, δεν μάθει, δεν του πω…
Η χαρά μου γκρεμίστηκε ξαφνικά, σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα, όταν το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να καλέσω τον αριθμό σου, μόνο για να ακούσω στην άλλη πλευρά το γνωστό ηχογραφημένο κείμενο που λέει πως ο αριθμός δεν χρησιμοποιείται πια…
Πόσο λίγη ήταν μετά η χαρά μου… πόσο χαμένο το συναίσθημα…
Τίποτα σημαντικό… πια.
Και μετά… η μετατροπή.
Η χαρά έγινε θλίψη. Ο ενθουσιασμός πίεση. Η επιτυχία δεν έχει νόημα μιας και δε θα τη νιώσεις ποτέ. Γιατί σκορπίστηκε και αυτή μαζί με τα όνειρα και τις αναμνήσεις.
Ένα τσιγάρο ξανά.
Κι ας το’ χεις κόψει από ΤΟΤΕ…
