Πρώτα “εσένα”
Είναι οι νύχτες στο μπαλκόνι, που μου λείπουν. Κρύα μπύρα στο χέρι, χαλαρή μουσική από μέσα, κεριά αναμμένα και κουβέντα μέχρι το χάραμα.
Είναι ο ήχος της φραπεδιέρας το πρωί, που με ξυπνούσε, όταν δεν έλεγα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Και έπειτα το ψυγείο να ανοιγοκλείνει, ο ήχος από τα παράθυρα να ξεκλειδώνουν… και πάλι μουσική.
Δύσκολο να κοπεί η συνήθεια – το ξέρεις. Κάθε βήμα σε ένα χώρο που υπήρχες, φέρνει χείμαρρο αναμνήσεων, επαναφέροντας το παρελθόν που είναι τόσο κοντά… σαν χθες.
Τα πιάτα βουνό στο νεροχύτη, είναι δική σου δουλειά αυτή. Δεν θυμάμαι πότε μαγείρεψα τελευταία φορά. Το σούπερ μάρκετ μοιάζει μακρινό ταξίδι και τα ρούχα έξω απλωμένα μέρες τώρα.
Πήρε καιρό αλλά τα κατάφερες. Πήρες και τη ζωή μου μαζί σου. Αυτή που τόσο καιρό έχτιζα στο μυαλό μου να έχω μαζί σου.
“Με κρατούσες κάτω, αλλά κατάφερα να σηκωθώ ξανά…”
Με βασάνιζε καιρό η σιωπή σου, η αδράνεια σου. Αλλά έμενα εκεί, στο ίδιο επίπεδο που με είχες τοποθετήσει. Σαν το χαμηλότερο ράφι στη βιβλιοθήκη σου, με τα αγαπημένα σου βιβλία όμως τα πιο σκονισμένα. Αυτά που ήξερες τόσο καλά, είχες διαβάσει τόσες φορές, πλέον τα είχες αποστηθίσει. Δεν ήθελες να τα αποχωριστείς αλλά τα άφηνες να σκονίζονται, να παλιώνουν να φθείρονται.
Ήμουν το αγαπημένο σου παιχνίδι που το κρατούσες κρυφό. Ήθελες να το έχεις μόνο εσύ γιατί φοβόσουν την κριτική των γύρω σου, που θα σε έβλεπαν να παίζεις ακόμα με αυτό, παρά το ώριμο της ηλικίας σου.
Ήξερα ότι πάλευες με τους δαίμονες σου, αλλά και εγώ με τους δικούς μου. Εσύ, ήσουν ένας από αυτούς. Το δυσκολότερο ήταν να παλεύω με τον εαυτό μου και με τα θέλω μου. Είχαν γίνει πλέον τα δικά σου θέλω. Είχα χάσει το παιχνίδι.
Σε είχα προειδοποιήσει. Δεν μπορείς να το αρνηθείς.
Σου είχα πει από την αρχή να μη με τραβάς κοντά σου, να μη κρατάς τόσο σφιχτά, γιατί μετά θα είμαι εγώ αυτή που θα σε πνίξει. Που δεν θα σε αφήνει να αναπνεύσεις. Αυτό ήθελες;
Και τώρα τι;
Το ράφι άδειασε. Αποφάσισες να το ανακαινίσεις βάζοντας καινούρια βιβλία χωρίς σκόνη και παλιές αναμνήσεις. Βιβλία που διψάς να διαβάσεις και να ανακαλύψεις το περιεχόμενο τους. Γεμάτα καινούριες εμπειρίες και όνειρα. Όλα τόσο συναρπαστικά και όμορφα. Έχουν την ομορφιά του άγνωστου.
Τα σκονισμένα, όλα σε μία κούτα καλά σφραγισμένη, έτοιμη να ταξιδέψει μαζί μου στον επόμενο μου προορισμό. Γιατί εγώ θα τα μαζεύω.
Δεξί κλικ – Διαγραφή
“Είστε σίγουροι ότι θέλετε να διαγράψετε αυτό το αρχείο;”
HELL YEAH!
Και έτσι ξαφνικά γέμισε ο κάδος ανακύκλωσης του υπολογιστή.
Το ξεκαθάρισμα. Είναι δυνατόν να ρωτάς;
Μακάρι και η ζωή και οι αναμνήσεις να ήταν όλα ένα κλικ υπόθεση… ή μήπως είναι;
Μήπως υπάρχει ένα νοητό “ποντίκι”, στον εγκεφαλικό μας υπολογιστή που με μία απλή κίνηση, σβήνει όλα τα αρχεία από τη μνήμη/σκληρό μας και όλα τελειώνουν; Είναι τόσο εύκολο; Μήπως είναι;
