Ήσουν μπλέξιμο. Το κατάλαβα από τη πρώτη φορά που με κράτησες σφιχτά στην αγκαλιά σου.
Ήταν ένα μπλέξιμο από αυτά που συνήθως τρέχω να σωθώ, όντως ήδη χιλιοκαμμένη, τσουρουφλισμένη, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου. Έχοντας βιώσει το ξε-μπλέξιμο με τον άσχημο τρόπο αρκετές φορές. Αυτό το μπέρδεμα, εν ολίγοις, που δημιουργείται πάντα τη χειρότερη στιγμή, πάντα σε λάθος χρόνο και τόπο. Από την αρχή καταδικασμένο να λήξει άδοξα, γιατί τα ερείπια που έμειναν από την προηγούμενη μάχη δεν είχαν χρόνο να συμμαζευτούν, να χτιστεί κάτι νέο και εύφορο προς τους άλλους. Έμπαινες σε εμπόλεμη ακόμα ζώνη και δεν το είχες καν καταλάβει. Τα ερείπια θέλουν χρόνο. Ένα κατεστραμμένο μυαλό και μια γκρεμισμένη ψυχή είναι τα θεμέλια του… “μπλεξίματος”.
Όμως δε με άκουσες.
Το πείσμα σου, η επιμονή σου, ήταν αυτά που με έκαναν να ξανασκεφτώ λιγάκι. Γιατί να συμμαζέψω τα ερείπια μόνη μου, αφού ήσουν τόσο πρόθυμος να με βοηθήσεις; Εγωιστικό από μέρους μου, το ξέρω. Μα με ανάγκασες. Έκανες έφοδο στη ζωή μου και τη γέμισες… τόσο, που δεν χωρούσε σκέψη, ούτε ανάμνηση. Όλα φαντάζουν τόσο μακρινά και ανούσια. Πήρες φόρα και με έσπρωξες σε ένα δρόμο που πάει μόνο μπροστά, σε πεντακάθαρο μονοπάτι, χωρίς διασταυρώσεις και λακκούβες, χωρίς σκοτεινά σημεία και καθυστερήσεις. Υπάρχει τέτοιος δρόμος τελικά; Τι να πιστέψω, που όλοι οι δρόμοι στην αρχή φαντάζουν ίδιοι; Κι όμως μια φωνή, μου λέει “Συνέχισε!”. Η φωνή που μου λέει “Πρόσεχε, μη βιάζεσαι, μη δίνεις… πάλι!”. Η ίδια φωνή που μου λέει “Και αν δεν…”;
Ποτέ δεν μου άρεσε να ρισκάρω. Πάντα ήθελα να πατάω καλά στα πόδια μου, να είμαι σίγουρη για τις αποφάσεις που παίρνω, για τους ανθρώπου που αφήνω στη ζωή μου. Μα αυτή η ζωή, είναι τόσο λίγη, τόσο μικρή για να μην δίνουμε ευκαιρίες εγκαίρως και να χάνουμε αυτούς που πραγματικά προσπαθούν να μπουν δικαιωματικά και με πυγμή, με θράσος και με πείσμα, αλλάζοντας κάθετι δεδομένο που είχες ως τώρα.
Ξύπνησα ξαφνικά και η μέρα ήταν πιο όμορφη από χθες. Και ας ήταν σκοτεινός από τα σύννεφα ο ουρανός. Και ας έβρεχε όλο το πρωί και τα πάντα ήταν βρεγμένα. Πέρασε όμως η μπόρα και σε λίγο θα βγει ο ήλιος. Περιμένω να δω τον ήλιο μου.
Ορθάνοιχτα τα παράθυρα και περιμένω. Ξέρω πως σε λίγο θα έρθεις.
