Υπάρχουν τελικά δύο ειδών άνθρωποι. Εκείνοι που νιώθουν έντονα και εκείνοι που δεν νιώθουν καθόλου.
Στην πρώτη κατηγορία,
… ανήκουν μάλλον όσοι ερωτεύονται με την πρώτη ματιά. Ερωτεύονται εύκολα και με πάθος αλλά ίσως όχι και τόση διάρκεια. Ερωτεύονται έναν ηθοποιό, πρωταγωνιστή μίας ρομαντικής ταινίας. Ερωτεύονται το γείτονα απέναντι που βγάζει κάθε πρωί βόλτα το σκύλο του. Ακόμη και την πωλήτρια στο σούπερ μάρκετ γιατί έχει πάντα ένα πλατύ και ειλικρινές χαμόγελο. Είναι ερωτεύσιμος και ο τύπος από το delivery που σου γράφει κάθε μέρα “Καλημέρα!” πάνω στο ποτήρι του freddo σου.
Τούτοι εδώ, ερωτεύονται τον ήλιο τις καλές μέρες και τον καθαρό ουρανό. Την ήρεμη θάλασσα ή την αγριεμένη. Τη μυρωδιά του καφέ το πρωί και την ωραία μουσική από έναν τυχαίο ραδιοφωνικό σταθμό. Οι άνθρωποι αυτοί ερωτεύονται σε κάθε ευκαιρία ή δεν παύουν ποτέ να είναι ερωτευμένοι.
Είναι χαρούμενοι αυτοί οι άνθρωποι, αλλά πονούν βαθιά αν τους πληγώσεις. Πληγώνεται η καρδιά τους, αιμορραγεί. Προσγειώνονται με φόρα στη γη. Πέφτουν από το συννεφάκι τους, όσο γρήγορα ανέβηκαν ή και πιο γρήγορα ακόμη. Αλλά κάθε φορά, μα κάθε φορά, συγχωρούν. Έτσι είναι αυτοί οι άνθρωποι καρδιά μου, αγαπούν. Κι όποιος αγαπά συγχωρεί κι ας πονά ξανά και ξανά.
Υπάρχει, βέβαια, κι η δεύτερη κατηγορία.
Αυτοί που δε νιώθουν. Δεν είναι δύσκολο να τους εντοπίσεις. Ψάξε για τους αψεγάδιαστους, τους ατσαλάκωτους, τους πολύ κοινωνικά αποδεκτούς. Εκείνους που όλοι τους επιθυμούν, τους ποθούν, μα κανείς δεν τους έχει. Αυτούς που όλοι θαυμάζουν, μα κανείς ειλικρινά δεν τους ξέρει. Είναι όσοι θα σε προσεγγίσουν μόνο στην περίπτωση που είσαι το κέντρο της προσοχής. Ξεκάθαρος στόχος να σου κλέψουν τον προβολέα.
Αυτοί οι άνθρωποι ζουν μόνο για την επιβεβαίωση που λαμβάνουν, για την ψεύτικη αγάπη και τις καρδούλες των social media. Εκείνοι θα βρουν ένα άνθρωπο μόνο για να τους κρατάει ψηλά. Να τους προσφέρει αδιάκοπα χωρίς ανταλλάγματα. Άλλωστε θεωρούν απλά πως το αξίζουν. Δε θα νοιαστούν για τίποτα πέρα από τον εαυτό τους και το συμφέρον τους. Θα απομυζούν τους ανθρώπους γύρω τους από κάθε συναίσθημα, γιατί είναι ανίκανοι να νιώσουν από μόνοι τους.
Ναι αυτή η κατηγορία ανθρώπων ζηλεύει – ή καλύτερα φθονεί – τους ενθουσιώδεις, τους ερωτευμένους. Ο λόγος είναι απλός. Δε θα καταφέρουν ποτέ τους κατανοήσουν ή να βρεθούν στη θέση τους. Να μπουν στα “παπούτσια” τους.
Για κάποιους είναι αυτονόητη η επιλογή. Κάποιοι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά. Άλλοι θα υποστηρίξουν ότι ανήκουν και στις δύο κατηγορίες ή ότι υπάρχουν ακόμη τρίτη και τέταρτη κατηγορία, ψάχνοντας μια μέση λύση. Στο τέλος όμως πάντα καταλήγεις σε αυτές τις δύο. Η σελίδα έχει δύο όψεις.
