… αλλά εγώ είμαι πια σε ρήξη με το λίγο
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Πειράζει που δεν μου φτάνει αυτό που μου δίνεις;
Πειράζει που δεν με καλύπτει;
Πειράζει που δεν μου αρκείς πια;
Εντάξει λοιπόν, χορτάσαμε από λόγια και βιβλία. Από διαδεδομένα στάτους και δηλώσεις. Από ερωτικές εξομολογήσεις και προτάσεις γάμου του τύπου “Δεν θέλω πολλά από σένα, αλλά εσένα.” , “Μου αρκεί που σε έχω…” “Το λίγο σου είναι πολύ για μένα…” κτλ., κτλ..
Όλα αυτά τα λόγια αγάπης – που δεν λέω – αληθινά ήταν. Από καρδίας και με απόλυτη ειλικρίνεια δοσμένα. Αλλά ποιος από αυτούς σκέφτηκε πραγματικά το νόημα αυτών των λέξεων / προτάσεων.
Ναι… το λες τώρα γιατί έτσι νιώθεις. Κατανοώ. Αλλά για κάτσε να πάρουμε λίγο με τη σειρά.
Αυτός που θα ξεστομίσει αυτές τις κουβέντες είναι και ο ήδη χαμένος της ιστορίας. Δίνεις τα πάντα στον άνθρωπο που έχεις στη ζωή σου, όλη σου την ψυχή και επειδή όλο αυτό το συναίσθημα είναι τόσο μεγάλο που φτάνει και για τους δύο δεν έχεις ακόμα καταλάβει πόσο σου λείπει το να λαμβάνεις εξίσου το ανάλογο συναίσθημα.
Προς το παρόν δε σε νοιάζει. Πετάς στα σύννεφα. Είσαι ευτυχισμένος και νιώθεις τόσο τυχερός που βρέθηκε στο δρόμο σου αυτός ο άνθρωπος. Ο ίδιος άνθρωπος που σου έχει πει ότι “Δεν μπορώ να δώσω πολλά. Δεν μπορώ να ερωτευθώ. Δεν μπορώ να δοθώ. Δεν μπορώ να δεθώ…” Κι εσύ δεν έχεις ακούσει ΛΕΞΗ.
Ο καιρός περνά και ζεις την ευτυχία με το “άλλο σου μισό” και δίνεις, δίνεις, δίνεις… ότι έχεις, και όσα δεν έχεις τα βρίσκεις για να τα δώσεις και αυτά. Και δανεικά! Αν χρειαστεί θα βρεις και απ αυτά. Αρκεί να δώσεις! Γιατί;
Γιατί αυτό κάνει ευτυχισμένο το “άλλο σου μισό”. Γιατί αυτός είναι ο λόγος που νιώθει ευτυχισμένος μαζί σου. Γιατί παίρνει και όσο παίρνει, τρέφεται δηλαδή, από εσένα, θα μένει εκεί, δίπλα σου και εσύ θα εξακολουθείς να ζεις στη φούσκα σου. Θα εξακολουθείς να πιστεύεις ότι είσαι ευτυχισμένος και ότι ζεις το όνειρο.
Μέχρι που φτάνει η ώρα που δεν έχεις κάτι άλλο να δώσεις. Στέρεψες.
Κουράστηκες. Χρειάστηκες να πάρεις. Άπλωσες το χέρι να πιάσεις μία ψυχή που δεν σου άνηκε ποτέ. Ζήτησες αγκαλιά αλλά δεν στην έδωσε ποτέ…
Και τότε σαν μια ταινία έπαιζαν οι αναμνήσεις στο μυαλό σου με όλα όσα είχες κάνει και όλα όσα είχες πει. Το πόσο σου έφτανε αυτό που είχες. Το πόσο δεν σε ένοιαζε και τα πόσα είχες να δώσεις…
Λοιπόν τι λες τώρα;
Χόρτασες από το “λίγο”;
Πάμε ένα ταξίδι να βρούμε το “πολύ”!
