Δεν ήταν τίποτα για μένα να σε τσεκάρω.
Όμως δεν το έκανα ποτέ.
Ήξερα πότε έλεγες ψέματα. Ήξερα πότε προσπαθούσες… και ήξερα και το Γιατί.
Ο τρόπος που έτριβες το σβέρκο σου και γυρνούσες το βλέμμα σου σε κάποιο αντικείμενο. Το τσιγάρο που θυμώσουν να στρίψεις ξαφνικά. Ακουμπούσες το πρόσωπό σου από αμηχανία ενώ τυχαίνει να ξέρω πολύ καλά ότι μισείς να το κάνεις αυτό. Η αλλαγή του θέματος όταν αισθανόσουν ότι η Ερώτηση πλησιάζει… και αυτή η Σιωπή. Η Σιωπή που με τρελαίνει… η απάντηση που χρειάζομαι.
Σε έβλεπα, πολλές φορές σε ένιωθα να παίρνεις βαθιές ανάσες. Να χάνεσαι μέσα σε βαθιά σκέψη και όταν σε ρωτούσα τι έχεις, έπαιρνα για απάντηση την αντίστοιχη ερώτηση. Ήξερα πως αυτή η μικρή καθυστέρηση πριν απαντήσεις ήταν η “αλήθεια” σε “fast-play” στο μυαλό σου και σε κλάσματα δευτερολέπτου το πιθανό αποτέλεσμα, έπειτα ο φόβος για το τι θα συμβεί μετά… και τέλος η αποφυγή.
Με ήξερες όμως και εσύ πολύ καλά. Ήξερες τι μπορούσα να καταλάβω πίσω από τις κουβέντες μας. Πρόσεχες πολύ καλά τα λόγια σου. Γι’ αυτό και δεν βιαζόσουν να μιλήσεις. Μιλούσες πάντα αργά και σταθερά… κοιτώντας με στα μάτια περιμένοντας να δεις κάτι μέσα σε αυτά που θα σε έπειθε ότι έπιασα το νόημα… που ήθελες εσύ να μου περάσεις. Αλλά είχα μάθει καλά να προσποιούμαι. Να σε κάνω να πιστεύεις ότι όλα είναι καλά. Ότι δεν κατάλαβα τι μου κρύβεις. Ότι δεν κατάλαβα ότι δεν μου λες την αλήθεια….ότι δεν κατάλαβα ότι προσποιείσαι και εσύ.
Και έτσι φτάσαμε μετά από χρόνια εδώ…
Στο να λες ότι θέλεις να μείνεις μόνος σου, αλλά να είμαι και εγώ εκεί.
Στο να λες ότι Κουράστηκες, αλλά να θέλεις απλά να σου τρίψω την πλάτη…
Στο να λες ότι έχεις πονοκέφαλο, αλλά να θέλεις να αλλάξουμε θέμα…
Στο να λες θα φύγω, αλλά να σημαίνει “Έλα μαζί μου”…
Στη σιωπή σου, να ξέρω ότι μ’ αγαπάς…
Το ψέμα δε σου ταιριάζει, αλλά είσαι ένα από τα θύματα του.
Άλλο ένα ποτήρι κρασί, και η ταινία συνεχίζεται…
