Λένε πως τα βράδια παίρνεις τις πιο μεγάλες- δύσκολες αποφάσεις.
Λοιπόν σε εμένα συνέβη ένα όμορφο πρωινό. Και όταν λέω “όμορφο” εννοώ ένα ηλιόλουστο πρωινό. Από αυτά που ο ήλιος μπαίνει από το παράθυρο, γιατί έχεις ξεχάσει να κλείσεις τα πατζούρια το βράδυ, έχεις ξεχάσει να τραβήξεις τις κουρτίνες και αυτή η πρώτη ηλιαχτίδα που ξεπροβάλει είναι αυτή που θα πέσει ακριβώς πάνω στα μάτια σου και θα παλεύεις αδίκως να της ξεφύγεις, γιατί όσο και πιο κει να πηγαίνεις, θα σε ακολουθεί.
Ήταν όμορφο πρωινό, γιατί ξύπνησα χωρίς κάποιον να χτυπά την πόρτα μου ή αυτό το γελοίο ήχο στο ξυπνητήρι που το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλέι τον εκνευρισμό μου. Ήταν όμορφο πρωινό, γιατί από το παράθυρο έμπαινε το άρωμα της θάλασσας με το απάλό αεράκι, ο ήχος από το κύμα που σκάει και τα κλαδιά από τα δέντρα να γρατσουνάνε τον τοίχο έξω από το δωμάτιο.
Αυτό το όμορφο πρωινό άνοιξα διάπλατα τα παράθυρα και βγήκα έξω στο φώς με ένα χαμόγελο. Το χαμόγελο της επόμενης μέρας. Νιώθοντας πιο ανάλαφρη από ποτέ. Γιατί ήξερα πως αυτή η μέρα ήταν διαφορετική ααπό τις άλλες. Ήταν η μέρα που θα άλλαζε η ζωή μου. Γιατί παίρνει λιγότερο από ότι νομίζουμε, αυτή η αλλαγή, αυτή η απόφαση.
Γιατί στο τέλος τι είναι πιο σημαντικό;
Αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο!
Μια βαθιά ανάσα, να γεμίσουν τα πνευμόνια σου αέρα, μυρωδιές, γαλήνη.
Και μετά ξεκινάς.
Έγραψα λοιπόν μία λίστα. Μία λίστα με τα πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη, με τη σειρά που ξεπετιόνταν στο μυαλό μου. Μετά έφτιαξα μια λίστα με τα πράγματα που μου φέρνουν λύπη και στεναχώρια… και συνειδητοποίησα ότι αυτά ήταν περισσότερα, οπότε πρώτο βήμα ήταν να αντιστρέψω αυτή τη λίστα και να κάνω τα άσχημα όλο και λιγότερα.
Πέταξα έξω από την πόρτα που τη θλίψη και τη δυστυχία. Έβαλα στη ζωή μου χαμόγελα και χαρά. Διασκέδαση και ευτυχία. Ανθρώπους που μ’ αγαπάνε και με κάνουν ευτυχισμένη. Αποφάσισα να ξυπνάω νωρίς για να ζω τη μέρα μου στο έπακρο. Να ακούω μουσική ενώ πίνω τον καφέ μου, χωρίς να έχω το κινητό στο χέρι κοιτώντας μανιωδώς τα social media, αλλά να κοιτώ γύρω μου τη ζωή έξω από το παράθυρο, πότε τη φασαρία από τα αυτοκίνητα, πότε την ησυχία της θάλασσας. Γιατί δεν έχει και τόσο σημασία αν από το μπαλκόνι σου βλέπεις τη θάλασσα, το βουνό ή το μπαλκόνι του γείτονα. Αλλά το ότι βλέπεις τη ζωή σου. Και όχι απλά την βλέπεις, της χαμογελάς.
Πόσο δύσκολο μας είναι καμιά φορά να καταλάβουμε το πόσο χαμένοι είμαστε μέσα στη καθημερινότητα μας, στη θλίψη που εμείς έχουμε επιβάλλει στον εαυτό μας; Χαμένοι σε αντικείμενα, σε αναμνήσεις, σε σχέσεις που έχουν τελειώσει και που νομίζουμε ότι τελειώνει και η ζωή μας μαζί τους. Κι όμως είναι τόσο θλιβερό να χάνουμε ώρες, μέρες, χρόνια από τη πολύτιμη ζωή μας, σκεπτόμενοι και κρυμμένοι μέσα στη σπηλιά μας, περιμένοντας κάτι να μας τραβήξει έξω από αυτό. Και αν αυτό το κάτι δεν έρθει; Ή αργήσει πολύ; Έχεις σκεφτεί τι χάνεις;
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας, αλλά κανείς δεν θα καθίσει να κοιτάξει την δική σου τη ζωή περισσότερο από σένα. Είσαι υπεύθυνος για την ευτυχία και τη δυστυχία σου. Για την επιτυχία και την αποτυχία σου. Για το χαμόγελο και το κλάμα σου. Η ζωή σου σου ανήκει.
Το μόνο που μένει είναι να το καταλάβεις και εσύ οπως το κατάλαβα και εγώ.
Μία ευκαιρία μας δίνεται. Ας την κάνουμε να αξίζει.
Χαμογέλα!
