Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Θυμάμαι ακόμα τόσο έντονα εκείνο το βράδυ. Θυμάμαι τόσο έντονα το άρωμα σου, τη μυρωδιά σου. Το ρυθμό της καρδιάς σου και την απαλή ανάσα σου πάνω στα μαλλιά μου, καθώς είχα στριμώξει το πρόσωπο μου στο λαιμό σου ανασαίνοντας βαθιά σαν μην υπάρχει αύριο, σαν να ήταν η τελευταία ανάσα οξυγόνου στον πλανήτη… σαν […]
Στα φώτα του δρόμου που παλεύουν να ξανοίξουν την ομίχλη, μοιάζω φάντασμα που ταξιδεύει σε δρόμους χειμωνιάτικους, υγρούς, παραποτάμιους, σκοτεινούς. Μέσα σε ένα λευκό φουστάνι, θυμίζω μια νύφη που βγήκε από εφιάλτη, με τα μάτια μου δακρυσμένα και τη μάσκαρα να έχει μουτζουρώσει το πρόσωπό μου. Σε μισώ απόψε. Κλαίω μονάχα από θυμό, όχι από […]
Μου μιλάς, αλλά δεν ξέρω αν θέλω να σε ακούσω. Οι άνθρωποι προχωράνε. Η ζωή η ίδια προχωράει. Ο χρόνος περνάει. Κι ο δικός μου ήταν πάντοτε πολύ περιορισμένος, για να αναλώνεται και να έχει τη διάθεση να περιμένει. Βιαστική πάντοτε και πεινασμένη για ζωή. Με ένα μόνιμο άγχος, να προλάβουμε να τα ζήσουμε όλα. […]