Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Οι άντρες όπως πολύ καλά ξέρουμε είναι μεγάλα μωρά, όπως και επίσης και τα γαϊδούρια όσο μεγαλύτερα τόσο πιο χαζά. Ξεκινάμε το countdown της σημαντικότερης σχέσης σου, με συγκεκριμένη σειρά. Προσοχή! Επαναλαμβάνω… “με τη συγκεκριμένη σειρά”. Αυτής της σχέσης που θέλεις πάσα θυσία να κρατήσεις ζωντανή. Για πάντα… Αυτής της σχέσης που θα χάσεις τον […]
Μου μιλάς, αλλά δεν ξέρω αν θέλω να σε ακούσω. Οι άνθρωποι προχωράνε. Η ζωή η ίδια προχωράει. Ο χρόνος περνάει. Κι ο δικός μου ήταν πάντοτε πολύ περιορισμένος, για να αναλώνεται και να έχει τη διάθεση να περιμένει. Βιαστική πάντοτε και πεινασμένη για ζωή. Με ένα μόνιμο άγχος, να προλάβουμε να τα ζήσουμε όλα. […]
Έχει πανσέληνο απόψε, και μου λείπει η αγκαλιά σου. Να με κρατούσες σφιχτά… εσύ εγώ και η ροζ fleece κουβερτούλα μου. Αγκαλιά στον καναπέ, μπροστά στο παράθυρο, να κοιτάμε το γεμάτο φεγγάρι και ακριβώς από κάτω το δίδυμο αδερφάκι του. Αυτό που μόνο εμείς μπορούμε να δούμε. Από το μπαλκόνι μας. Αυτό το δίδυμο φεγγάρι […]
Περνάει ο χρόνος, καρδιά μου. Ακούς το ρολόι να χτυπά ρυθμικά, ο ήχος του τις νύχτες σε ξαγρυπνά. Πόσο ενοχλητικός… Και κάθε δευτερόλεπτο που μετρά, είναι άλλο ένα δευτερόλεπτο μακριά σου. Κι ο χρόνος δε μετρά για μας όπως για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Έχει έναν τρόπο παράδοξο. Μοιάζουν αιώνες οι στιγμές. Κι εκείνες που περάσαμε […]
Ένα ολόγιομο φεγγάρι φωτίζει πάνω από στέγες και ταράτσες την πόλη, κι εγώ αποκαμωμένη, κάτω από την πράσινη τέντα του μπαλκονιού, μιας παλιάς γκρίζας πολυκατοικίας, που το φάρδος του μόλις χωρά την καρέκλα μου, ψάχνω να πάρω λίγο από το άρωμά του. Τριγυρισμένη από μικρές πρασινάδες, φυτεμένες σε γλάστρες, κρεμασμένες στην κουπαστή του μπαλκονιού ή […]
Τώρα δηλαδή, εμείς είμαστε ξένοι; Δε σε γνωρίζω, δε με γνωρίζεις; Στη ζωή μου δεν υπήρξες ποτέ, τα μαλλιά μου δεν τα έχεις χαϊδέψει όπως χύνονταν κατάξανθα κύματα πάνω στα γόνατά σου, τα μάτια μου δεν τα έχεις κοιτάξει με θαυμασμό, δεν ερωτεύτηκες ποτέ τις ρυτίδες στο πλάι των ματιών μου, εκείνες που έλεγες, αποδείκνυαν […]
Θέλω να σου διηγηθώ μια παραβολή, για διδακτικούς σκοπούς. Ήσουν, λέει, με έναν άνθρωπο που σου θύμιζε τον εαυτό σου και είχε τα ίδια πάθη με σένα για την ελευθερία και για να ταξιδέψει τον κόσμο. Στην αρχή απόρησες πως τον έφερε η ζωή στο δρόμο σου, πώς γίνεται να υπάρχει κάποιος σαν αυτόν και […]
Σβήνω και γράφω, γράφω και σβήνω. Θα μου πεις στην αναζήτηση της τελειότητας… Όχι, μικρή μου αγάπη. Διορθώνω τα γραπτά μου, μην τυχόν διαβάσεις, μην τυχόν καταλάβεις κάτι από μένα, μην τυχόν νιώσεις, μην τυχόν αναγνωρίσεις κάτι δικό μας. Φόβος είναι και αν. Αυτό το μην τυχόν. Μην τυχόν θυμηθείς λίγο ιδιαίτερα, το πρόσωπό μου, […]
Έκπληκτη, περπατώντας βρίσκω μια πέτρα, με μοναδικό σχήμα, κυματιστά χρώματα, εντυπωσιακή! Σκύβω, την κρατάω στη παλάμη μου και οι εκπλήξεις συνεχίζονται. Μ’ ένα απλό γύρισμα, έχει σχήμα καρδιάς. Φοβερό! Μια βαρετή ημέρα…σ’ ένα απλό διάβα συναντώ ένα αριστούργημα, ένα κόσμημα που μου έφτιαξε τη μέρα, μου έδωσε συναισθήματα, λόγο για να χαρακτηρίσω τη μέρα μοναδική. […]
– Μην κλαις. Μισώ τα δάκρυα. – Πώς τολμάς αχρείε;! Με ποιο δικαίωμα; Νομίζεις πως μπορείς να μου υποδείξεις πως θα αισθανθώ; Νομίζεις πώς μπορείς να μου απαγορέψεις να εκφράζομαι όπως θέλω; Κι αν θέλω να κλάψω, δικαίωμα δικό μου είναι και αναφαίρετο. Κι αν σε ερωτεύτηκα κι αν σε αγάπησα κόντρα σε όλους τους […]
Ήσουν μπλέξιμο. Το κατάλαβα από τη πρώτη φορά που με κράτησες σφιχτά στην αγκαλιά σου. Ήταν ένα μπλέξιμο από αυτά που συνήθως τρέχω να σωθώ, όντως ήδη χιλιοκαμμένη, τσουρουφλισμένη, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου. Έχοντας βιώσει το ξε-μπλέξιμο με τον άσχημο τρόπο αρκετές φορές. Αυτό το μπέρδεμα, εν ολίγοις, που δημιουργείται πάντα τη χειρότερη […]
… αλλά εγώ είμαι πια σε ρήξη με το λίγο ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ Πειράζει που δεν μου φτάνει αυτό που μου δίνεις; Πειράζει που δεν […]