Λίγες σταγόνες απ' τη σκέψη μας…
Κρατώ στα χέρια μου μια Polaroid και νιώθω μια χαρμολύπη, βλέποντας τα πρόσωπά μας. Μια φωτογραφία της “στιγμής” που πήρε ώρες να τη φανταστούμε, να τη σκηνοθετήσουμε. Να ποζάρουμε, να ρυθμίσουμε το φωτισμό. Να μοιάζει ανέμελη, απλή και καθημερινή. Να δείχνει χωρίς κόπο, αβίαστη, ατημέλητη, αληθινή. Μια φωτογραφία που θα κρεμάσω στο ψυγείο πίσω από […]
– Σε χτύπησε; – Όχι σκόνταψα και χτύπησα στο κομοδίνο. Κάπως έτσι δικαιολογούσα τα σημάδια, σε όλους εκείνους που έβλεπαν το σαστισμένο μου βλέμμα και τον τρόμο αλλά δεν ήξεραν τι κρύβει πίσω της η σιωπή. Μπορείς να μαντέψεις, μα δε θα το παραδεχτώ ποτέ. Ήσουν ο άντρας μου. Αυτός που μ’αγαπούσε, με φρόντιζε. Τίμιος, […]
Σήμερα συνάντησα στον καθρεφτη το συμπονετικό μου εαυτό. Εκείνο τον άλλο. Δεν μου είναι άγνωστος αλλά μοιάζει τρομακτικός. Αν όχι ο ίδιος, τότε μάλλον η συναναστροφή μαζί του. Βλέπεις από καιρό τον κρύβω από τους ανθρώπους σα να ντρέπομαι για αυτόν αλλά κατάβαθα τον αγαπώ. Πώς να αποκόψεις ένα κομμάτι σου; Σα να αφαιρείς ένα […]
Οι αναμνήσεις και τα χρώματα, οι μυρωδιές κι η αφή ζωντανεύουν ξανά και ξανά, σ’ ένα αέναο γαϊτανάκι. Ένα γαϊτανάκι πλεγμένο σε μια πλατεία στο χωριό από κορίτσια με ξέπλεκα μαλλιά. Κορίτσια δροσερά, στην πρώτη εφηβεία τους, άγουρα ακόμα, τη στιγμή που αναμοχλεύουν όνειρα που αφήνουν πίσω το τελευταίο ψήγμα αθωότητας. Χρωματιστά γιορντάνια περασμένα στα […]
Τα τελευταία χρόνια συνήθισα για διάφορους λόγους (επαγγελματικούς, εθελοντικούς και κάποιες φορές προσωπικούς) να φτιάχνω απολογισμούς. Αυτοί οι απολογισμοί δεν ήταν πάντοτε ετήσιοι, άλλες φορές μηνιαίοι. Αφορούσαν το τέλος ενός project ή σηματοδοτούσαν το τέλος μιας διοργάνωσης. Εν μέσω καραντίνας και απομόνωσης αυτή τη φορά, ήρθε η ώρα για ένα ακόμη απολογισμό. Σερφάροντας λιγάκι στο […]
Θυμάμαι, κάποτε, σε μια ασπρόμαυρη ελληνική ταινία πρωταγωνιστούσε, ουσιαστικά, μια κάλπικη λίρα. Παρακολουθούσες με το σύνδρομο της κλειδαρότρυπας, τις ιστορίες των κατόχων της. Άλλαζε χέρια και ιδιοκτήτες συνεχώς, αφού δεν είχε καμιά απολύτως αξία. Κανείς δεν την ήθελε. Πλαστό νόμισμα. Κάπως έτσι είσαι κι εσύ. Ούτε καν κάλπικη λίρα. Μια κάλπικη δεκάρα με τρύπα στη […]
Ακούς κάθε μέρα χίλιες δυο ανοησίες. Γεμίζουν τον εγκέφαλό σου με άχρηστες πληροφορίες, την καρδιά σου με τοξικά συναισθήματα. Άλλες ασχολούνται με την καθημερινότητά σου, με τη ρουτίνα σου, με τις απόψεις και τις αποφάσεις σου. Άλλες με τον τρόπο που επιλέγεις να ζήσεις τη ζωή σου, άλλες με τον τρόπο που σκέφτεσαι κι άλλες […]
Τα περισσότερα χρόνια της ως τώρα ζωής μου, τα ξόδεψα σε μια πόλη που μοιάζει μεγάλο χωριό. Μια πόλη στον κάμπο, στην επαρχία. Εδώ οι άνθρωποι γνωρίζονται σχεδόν όλοι μεταξύ τους με τα μικρά τους ονόματα. Άλλοι είναι συγγενείς, άλλοι φίλοι, άλλοι γείτονες, άλλοι γνωστοί. Όλοι όμως γνωρίζουν ποιος είσαι και τι κάνεις σε τούτο […]
Είναι η λέξη “Ελευθερία” μια λέξη που πολλοί αγάπησαν κι άλλοι τη μίσησαν με πάθος. Μα οι περισσότεροι από αυτούς δεν έμαθαν ποτέ τι είναι αυτό που τόσο διακαώς επιθύμησαν ή αποζήτησαν. Την ψάχνεις κάθε μέρα. Φωνάζεις πως σου αξίζει, δηλώνεις πως είσαι στα αλήθεια ελεύθερος. Είσαι όμως; Περιμένεις να σου μαρτυρήσω το μυστικό. Αυτό […]
Σου χτυπά την πόρτα ένα νέο, ένα άγχος, μια στενοχώρια. Τρομάζεις. Λες “γιατί σε μένα;”. Φοβάσαι. Αλλάζεις γνώμη για ό, τι συμβαίνει, για ό, τι νιώθεις. Μετανιώνεις για όσα δεν είπες, για όσα δεν έκανες. Είναι αργά; Ήρθε η ώρα να δεις τη ζωή σου διαφορετικά. Απορώ γιατί έπρεπε να περιμένεις το σοκ για να […]
Δεν είναι τυχαίο πως, αυτό το κείμενο επιλέγεται να γραφεί σε ένα καφέ που ονομάζεται “το κουμπί”. Το μόνο ενδεχομένως κοινό με την ταυτότητα του μαγαζιού είναι η αναζήτηση των μεθόδων που έχουν ως σκοπό να συρράψουν τις ανθρώπινες σχέσεις ή να τις φέρουν για κάποιο χρονικό διάστημα πιο κοντά διαμέσου κουμπιών. Ο τόπος είναι […]
Διακωμωδώ την ελαφρότητα του είναι μου. Την αιώνια αφέλειά μου να ανακαλύπτω το καλό μέσα στους ανθρώπους. Τον ανόητο ρομαντισμό να πιστεύω στον απόλυτο έρωτα. Κυνικά, με ένα ουίσκι βρέχω τα χείλη μου τα μπαρουτοκαπνισμένα από το τσιγάρο. Το τασάκι δίπλα μου γεμίζει σταδιακά και η τηλεόραση ανοιχτή κάπου στο βάθος, μου κρατά συντροφιά, παρέχοντας […]